عباس مهروان - عضو هیات علمی دانشگاه رازی کرمانشاه
میلاد مرادی بیستونی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور

اقلیم و زمین به عنوان بستری که معماری در آن شکل می گیرد سالها تامین کننده ی فضای مورد نیاز برای ساختن از یک سو و فراهم کننده ی منابع انرژی و مصالح لازم برای ساخت بنا از سوی دیگر بوده است، این روند برای سالها ادامه داشته و تعادل میان میزان مصرف و تولید منابع برقرار بوده، اما بعد از انقلاب صنعتی بشر به استفاده ی بی رویه از منابع انرژی زمین روی آورد و در جهتی پیش رفت که امروزه با کمبود منابع انرژی از یک سو و مشکلات اقلیمی و زیست محیطی از سوی دیگر مواجه شده است. در این نوشتار تلاش شده روند استفاده ی بشر از منابع انرژی و محیط زیست و آثار مخرب این شکل استفاده به خصوص در سالهای پس از انقلاب صنعتی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد و در ادامه با بیان اصول معماری پایدار به عنوان عاملی چند عملکردی که می تواند با بهینه سازی مصرف، تعادل از بین رفته میان عرضه و تقاضای انرژی را بازگرداند، راهکارهایی را ارائه دهیم که در صورت بکارگیری می تواند تضمین کننده ی نیاز نسلهای آتی به انرژی و برخورداری از اقلیم و محیط زیستی پایدار باشد.

معماری پایدار، انرژی، بهینه سازی مصرف، چند عملکرد گرایی، اقلیم