سیدسلام فتحی

مسیحیان از اقلیت های بزرگ دینی در دوره ساسانی به شمار می رفتند. با توجه به این که حکومت ساسانی بر بن مایه های آیین زردشتی استوار بود، مناسبات دربار ساسانی با مسیحیان، از جمله مباحث در خور توجه در دوران موردنظر، به شمار می رود که در مطالعات تاریخی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از این رو، در پژوهش حاضر، ضمن مروری مختصر بر چگونگی ورود مسیحیت به ایران در دوره اشکانی و تاثیر کلیساها بر گسترش آن در عصر ساسانی و سیاست حکمرانان ساسانی در مناسبات با مسیحیان ایران بررسی می شود. بخش دیگری از این پژوهش به رسمیت یافتن مسیحیت در امپراتوری روم، استقلال کلیسای ایران از ساختار کلیسای روم، چگونگی اختلافات داخلی مسیحیان تا پایان دوره ساسانی و تاثیر این رخدادها بر روابط سیاسی حکومت ساسانی با امپراتور روم و همچنین مسیحیان ایران اختصاص دارد. در تدوین این نوشتار، علاوه بر مطالعه ترجمه های تحقیقات پژوهشگران خارجی و وقایع نگاران مسیحی قرون اولیه میلادی، چگونگی توصیف مناسبات دربار ساسانی با مسیحیان در آثار مورخان و نویسندگان قرون اولیه اسلامی، مورد توجه قرار گرفته است. روش مورد استفاده در این پژوهش تاریخی، تحلیل داده های جمع آوری شده از منابع مکتوب با رویکردی توصیفی – تحلیلی است.

مسیحیان، نسطوریان در ایران، ساسانیان، اقلیت های مسیحی