بررسی آسیب پذیری بافت های شهری در برابر زلزله (مورد مطالعه: کلانشهر شیراز)

مخاطرات طبیعی یکی از مهمترین عوامل مخرب سکونتگاههای انسانی شناخته شده اند. بررسی آثار سوانح طبیعی بر سکونتگاههای انسانی، به ویژه شهرها از جمله مسائل مهم مورد توجه برنامه ریزان شهری است. کشور ایران به علت موقعیت جغرافیایی خود (قرارگیری بر روی کمربندی زلزله جهان) به طور مکرر با وقوع سوانح طبیعی، به خصوص زلزله مواجه بوده است؛ زلزله هایی که با توجه به شدت آنها هر چند سال یکبار ویرانی های انسانی، مالی و فیزیکی به بار آورده است. در این تحقیق سعی شده است آسیب پذیری ناشی از وقوع زلزله در بافت شهری، فرسوده (شامل بافت های فرهنگی – تاریخی و فرسوده) کلانشهر شیراز بررسی شود. روش تحقیق مبتنی بر مدل ساده شده AHP است. با استفاده از روش مذکور مشخص شد که بافت شهری کلانشهر شیراز به دلیل بالابودن نسبت واحدهای مسکونی کم دوام به کل واحدهای مسکونی، نسبت واحدهای مسکونی بالای 30 سال به کل واحدهای مسکونی، نسبت مساحت قطعات مسکونی زیر 100 متر مربع به کل قطعات مسکونی، طول معابر کمتر از 4 متر نسبت به سطح محله، تراکم جمعیتی و تراکم واحد مسکونی بالا، آسیب پذیر است و این آسیب پذیری در منطقه مورد مطالعه به بالاترین حد خود می رسد؛ به طوری که بالاترین میزان آسیب پذیری به ترتیب مربوط به محلات مسجد نو، مسجد جمعه، بازارچه فیل و گود عربان است.

Keywords:

آسیب پذیری , بافت شهری , مخاطرات طبیعی , زلزله و کلانشهر شیراز