اباصلت عسکری رابری - عضو هیات علمی دانشگاه حکیم سبزواری
مهسا مشایخی میانجی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه حکیم سبزواری

عدم توجه به بنیادهای پایداری در معماری سنتی ایران و عوامل گوناگون موثر بر آن، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گزارده است. بدون شک پیشرفت تکنولوژی ضرورتی است که از آن نمی توان چشم پوشید، ولی این عامل نباید ارزش های ما را خصوصاً در زمینه پایداری محیط زیست دستخوش مخاطره نماید. در همین راستا می بایست راهکارهای فراموش شده در طراحی پایدار شناسایی شده و با به روز نمودن آن ها با توجه به تکنولوژی های موجود، از آن ها در طراحی ساختمان هایی پایدار استفاده نمود. سکنی گزینی انسان در نواحی کویری، جز در پرتو بهره برداری هوشمندانه از مواهب طبیعی و تعدیل و تلطیف نمودن شرایط سخت و آب و هوایی این مناطق میسر نبوده است. با توجه به این که معماری سنتی ایران در مناطق گرم و خشک دارای پشتوانه ای غنی از جنبه های گوناگون پایداری است؛ بررسی این ویژگی ها می تواند در خدمت برنامه ریزی، طراحی و مردمی نمودن محیط زندگی امروز قرار گیرد. بنابراین در این مقاله سعی شده است تا با مطاعه ویژگی های معماری سنتی در اقلیم گرم و خشک از نظر پایداری و با توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق شیوه ی زندگی امروزی و با بهره گیری از مزایای تکنولوژی در طراحی با درنظر داشتن معماری سنتی، فرصتی فراهم شود که در ادامه ی روند مذکور و در تطبیق و ترکیب آن با شرایط زمانی حال در راستای مدیریت و بهینه سازی انرژی گام های بیشتری برداشته شود.

پایداری، سازه های سنتی، اقلیم گرم و خشک، بهینه سازی انرژی