مدیریت سنتی توزیع آب در شهر سمنان و لزوم به کارگیری دانش بومیجهت دستیابی به توسعه پایدار

در مقاله حاضر با مطالعه تاریخی روشهای سنتی توزیع آب در ایران و به ویژه در شهر سمنان به نحوه توزیع آب و ظرافت مدیریت آن پرداخته شده است. با قرار گرفتن ایران در کمربند 25 تا 40 عرض درجه شمالی و شرایط اقلیمی گرم و خشک آن از دیرباز مردم این دیار برای تأمین آب با مشقت روبرو بودهاند که این مسأله خود عاملی جهت توسعه و پیشرفت علوم برداشت، بهرهبرداری و مدیریت دقیق آن گردیده است که البته با توجه به ورود به عصر علم و فنآوری، چنین دانشهای بومی و ارزشمندی به دست فراموشی سپرده شده اند. مسلماً روشی که پیشینیان در پیش گرفته بودند طی قرنها و بر پایه تجارب گرانبهایی بوده که به تدریج در طول تاریخ با تعامل با مسائل فنی و مشکلات طبیعی بوده است و در نهایت به دستیابی نتایجی بهینه گردیده است. لذا انتظار میرود تا با توجه بیش از پیش به این فنون و آموزش آن به نسلهای امروزی مانع از فراموشی چنین تجربیات ارزشمندی شد و با حمایت از این دانش و پیشکسوتان این امر به ترویج و توسعه دانشی بومی که متناسب با شرایط فرهنگی و اجتماعی این سرزمین است، دست یافت و بستری را جهت توسعه پایدار این مرز و بوم فراهم آورد.

Keywords:

توسعه پایدار , توزیع آب , دانش بومی , شهر سمنان , مدیریت سنتی