محمد خراسانی - دانشجوی کارشناسی رشته زمین شناسی دانشگاه دامغان

دنیای مدرن در حالی که قطار صنعت و پیشرفت را در ریل زمان بهه حرکت در می آورد، در همان حال برای رسیدن به اندیشه های اومانیستی و فرمانروایی مطلق انسان بر جهان، خود را از هرگونه قیودات اخلاقی – فرازمینی رها می ساخت. علم اخلاق که به دنبال شناخت خوبی ها و بدی هاست و بر محور «وحدت» استوار گردیده، کمال جویی و تعالی خواهی را برای انسان به ارمغان می آورد؛ لذا اجازه تاخت و تاز بی حدوحصر به انسانی که خود را پس از رنسانس فعال مایشاء می دانست، نمی داد، لذا به مرور اخلاق به حاشیه رانده شد؛ که ثمره آن، بحران های اخلاقی، اجتماعی، روانی برای بشریت بود. بحران های زیست محیطی نیز یکی از آنهاست که نتیجه تاختن انسان مدرن بر پیکره طبیعت (اعم از زمین – آسمان – دریاها و ...) است. اکنون پس از گذشت چندین قرن از عصر مدرنیته، بشریت چاره و گریزی جز پناه بردن به آموزه های اخلاقی برای حل بحران های پیرامونش از جمله بحران محیط زیست ندارد. اخلاق و آموزه های آن راه حل های متعددی را فراروی انسان خسته از مدرنیته لجام گسیخته قرار می دهد تا بتواند حلاوت پیشرفت های مادی را در بستر اخلاق و معنویت درک کند.

اخلاق، محیط زیست، بحران، وحدت، توحید