منا سمیعی - کارشناس ارشد بیوتکنولوژی و زیست فناوری سازمان حفاظت محیط زیست
زهرا نعمتی - کارشناس ارشد حشره شناسی و کارشناس سازمان محیط زیست
شهاب الدین منتظمی - مدیر کل دفتر تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی سازمان حفاظت محیط زیست
ندا سمیعی - دانشجوی دکتری علوم اقتصادی دانشکده اقتصاد و مدیریت دانشگاه سمنان

گرچه رشد اقتصادی هدف اصلی بسیاری از سیاست های اقتصادی دولت ها است، اما معمولاً به ایجاد زیان های زیست محیطی منجر می شود. از این رو از لحاظ توسعه ی پایدار این نگرانی وجود دارد که توسعه ی اقتصادی جهان صدمه جبران ناپذیری به محیط زیست وارد می آورد. در سال 2011 ایران 1/07٪ جمعیت جهان و 1/65٪ انتشار گاز CO2 را داشته است. همچنین در انتشار این گاز، سالانه به طور متوسط دارای رشدی برابر 2/ 2% در سال 2008 نسبت به سال 1970 بوده است (گزارش توسعه انسانی، 2011 ). به دلیل اهمیت رابطه ی انرژی و محصول و با توجه به این که انرژی اثر مستقیم بر آلودگی دارد، اهمیت مصرف انرژی در رابطه محصول- آلودگی مطرح می شود. در دهه های اخیر تأثیر رشد اقتصادی بر کیفیت محیط زیست توجه بسیاری از اندیشمندان را به خود جلب کرده است. از نیمه دوم دهه 1990 پژوهشگران تلاش نمودند عوامل برونزای مؤثر بر ارتباط میان رشد اقتصادی و میزان مخاطرات زیست محیطی را شناسایی و در مدل های مورد آزمون، لحاظ نمایند. بدیهی است که این عوامل می توانستند اثرات مثبت و منفی متفاوتی داشته باشند. ویژگی بارز این مطالعات جدای از پرداختن به عوامل برونزا، آن است که بیشتر بر کشورهای توسعه یافته تمرکز داشته و در بیشتر مدل ها از آلاینده دی اکسیدکربن به عنوان شاخص زیست محیطی استفاده شده است. در این مقاله انتشار گاز دی اکسیدکربن کشاورزی(CO2) طی سال های 85- 1375 در کشور ایران در نظر گرفته شده است، سپس فرضیه محیطی کوزنتس تست و ترسیم بخش کشاورزی ایران و رشد اقتصادی آن به CO گردید. نتایج نشان میدهد که در طی این سالها ارتباط بین انتشار 2صورت مستقیم، خطی و افزایشی می باشد.

کشاورزی، انتشار دی اکسید کربن ، رشد اقتصادی کشاورزی، منحنی زیست محیطی کوزنتس