حمیدرضا پورخباز - استادیار گروه محیط زیست دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
سعیده جوانمردی - کارشناس ارشد مدیریت، برنامه ریزی و آموزش محیط زیست دانشگاه تهران

در دو دهه اخیر پدیده تغییرات اقلیم به عنوان نگرانی عمده جوامع جهانی مطرح بوده است. افزایش شواهد از مداخله بشر در سیستم اقلیم جهانی، همراه با رشد نگرانی هایی در مورد محیط زیست، تغیرات اقلیم را در اواسط 1980 به مباحث سیاسی کشاند. بنابراین جامعه بین المللی اقداماتی در پاسخ به این مشکلات به عمل آورده است. کنوانسیون تغییرات آب و هوای سازمان ملل متحد و به دنبال آن پروتکل کیوتو که کاربردی ترین ابزار جهت کاهش گازهای گلخانه ای به حساب می آیند، حاصل این نگرانی هستند. از ا قدامات این کنوانسیون دست یابی به تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در جو تا جلوگیری از تداخل خطرناک فعالیت های بشری با سیستم آب و هوایی می باشد. این کنوانسیون مسئولیت های مشترک ولی متفاوت را برای کشورهای عضو من جمله ایران در نظر گرفته است. در این مقاله پس از مروری بر تغییرات اقلیمی و پدیده هایی چون گازهای گلخانه ای و کنوانسیون های مرتبط و تعهدات کشورهای مختلف در این زمینه ها، راهکارهای قانونی در جهت کاهش انتشارات ناشی از احتراق سوخت های فسیلی را مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله گازهایی که موجب گرم شدن زمین می شود دی اکسید کربن است، که در این ارتباط پروتکل کیوتو کشورهای صنعتی را ملزم به کاهش گازهای گلخانه ای مشترک تا حداقل 5 درصد نسبت به نشر سال 1990( در فاصله زمانی 2008 تا 2012) نموده است.

کنوانسیون تغییرات آب و هوایی، پروتکل کیوتو، گازهای گلخانه ای، سوخت های فسیلی