بهناز غلامحسینی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان
مرضیه طبائیان - عضو هیئت علمی و استادیار دانشگاه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان
مقدی خدابخشیان - عضو هیئت علمی و استادیار دانشگاه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان

بحران های امروزی کره زمین مانند افزایش آلودگی آب ها، سیل، ذوب یخ های قطبی، افزایش گازهای گلخانه ای، گرم شدن کره زمین وغیره می باشند و تهدید جدی برای سلامتی انسان ها و کلیه جانداران می باشد. در این میان، گسترش صنعت ساخت و ساز و استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی در این زمینه یکی از عوامل مهم کاهش منابع انرژی و این گونه بحران های زیست محیطی است. به همین دلیل حفظ محیط زیست و استفاده بهینه از منابع از مهم ترین عوامل برای توسعه پایدار و پیشرفت کشورها محسوب می شود. بدین منظور احیای الگوهای معماری سنتی ایران به دلیل بیشترین هماهنگی با محیط خود از جهت تامین سرمایش و گرمایش لازم و ایجاد کمترین آسیب زیست محیطی ضروری به نظر می رسد. هدف این مقاله، طراحی الگوهای معماری با هدف ایجاد کمترین آسیب و آلودگی به محیط زیست، نگرشی بر الگوی معماری پیشین ایران و احیای آنها می باشد و نتایج آن، ارائه الگوهای معماری به منظور سرمایش، گرمایش و تهویه غیرمکانیکی ساختمان ها در راستای عدم آلودگی محیط زیست و حفظ منابع طبیعی می باشد. روش تحقیق در این مقاله، علمی، توصیفی و مقایسه ای است. به طوری که ابتدا به بررسی شاخصه های معماری پایدار پرداخته و این اصول در معماری سنتی بازشناخته می شود. سپس با بررسی تطبیقی، سعی بر بررسی معماری بومی ایران در اقلیم های متفاوت دارد تا بتواند پاسخگوی بحران آلودگی زیست محیطی باشد و در انتها به ارائه راهکارهایی در جهت استفاده از اصول پایداری در بهبود شیوه ساخت و ساز در کشور می پردازد.

آلودگی، انرژی، معماری، محیط زیست، انرژی خورشیدی