رامین ارجمندکرمانی - کارشناس ارشد معماری دانشگاه هنر تهران، عضو هیئت علمی دانشگاه رسالت کرمان
سلمان ملک عباسی - کارشناس ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران، استاد مدعو دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان

شهرهای ایران با توجه به افزایش جمعیتی ساکنان خویش، هماره در حال رشد فیزیکی اغلب افقی می باشند و پهنه های وسیعی از پیرامون خویش را اشغال می نمایند. با گذشت زمان و با تغییر مالکیت در بافت مرکزی شهرها، آنها درچار افت کیفیت کالبدی شده و به سمت فرسودگی گام برمی دارند. بافت فرسوده در شهرها دارای 4 قسم می باشند: 1-بافتهای دارای میراثهای تاریخی و شهری 2-بافتهای شهری (فاقد میراث تاریخی) 3-بافتهای حاشیه ای (سکونتگاه های غیررسمی) 4-بافتهای ناکارآمد (حبیبی، پوراحمد، مشکینی: 67، 1389) با توجه به انطباق بافت تاریخی و کهن شهر با بافت فرسوده راور و عدم وجود بافت حاشیه ای و نیز ناکارآمد ناشی از وجود زمینهای وسیع رها شده و بایر و یا وجود کاربریهای ناهمخوان نظیر زندان، پادگان، صنایع مزاحم و آلاینده، این شهر تنها دارای بافت فرسوده همراه با میراثهای تاریخی می باشد؛ لذا این نوشتار با هدف ساماندهی بافت فرسوده شهر راور در استان کرمان در جهت توسعه پایدار زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی؛ همراه با رعایت معیارهای بهسازی، نوسازی و بازسازی ارائه شده است. برای نیل به این مقصود استفاده کنندگان از فضا، اعم از ساکنین و کسانی که در این محدوده به کار مشغول اند، به عنوان جمعیت هدف شناسایی شده و ارتقاء کیفیت مکان برای آنها و به تبع آن برای مسافرینی که به این شهر آمده و یا از آنجا به مشهد م قدس سفر می کنند (و تعداد قابل توجهی نیز می باشند)؛ همراه با مشارکت آنان در این طرح از اهم اهداف تعیین شده می باشد.

بافت فرسوده، مشارکت مردمی، زلزله، پروژه های محرک توسعه، شهر راور، بهسازی و نوسازی