مطالعه شاخص های اقلیم آسایش (دمای معادل، ترموهیگرومتریک، سختی هوا و بیکر) بر توسعه گردشگری جزیره آبادان

شناخت توان آسایش زیست اقلیمی یا بیوکلیماتیک در مناطق مختلف جغرافیایی، می تواند به فرآیند برنامه ریزی و توسعه منطقه کمک نماید. در این پژوهش با استفاده از روش های مختلف و متداول بررسی آسایش اقلیمی،وضعیت شهرستان آبادان به لحاظ آسایش در فضای باز مورد بحث و برری قرار گرفته و تلاش شده تا ابعاد و زوایای مختلف آن شناخته شده و معرفی شود. همچنین این شهرستان طی یک دوره آماری 60 ساله (1951-2010) از لحاظ آسایش اقلیمی با شاخص های زیست اقلیمی (دمای معادل، ترموهیگرومتریک) و با استفاده از داده های آماری ایستگاه هواشناسی سینوپتیک آبادان مورد ارزیابی قرار گرفت. تقریباً کلیه عناصر جوی بر احساس و آسایش انسان تأثیر داشته ولی تأثیر بعضی از آنها کاملاً مشخص و برجسته و تأثیر بعضی از آنها خفیف و بعضاً ناپیداست. ولی بیشترین تأثیر را عناصر دما، رطوبت، باد و تابش دارند. تأثیر هر یک از چهار عنصر ذکر شده در کنار یکدیگر معنی و مفهوم پیدا می کند و می بایست تأثیر توامان آنها را مدنظر قرارداد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که بهترین ماه های سال از نظر اقلیم گردشگری در این شهرستان مارس، نوامبر و دسامبر (اسفند، آبان و آذر) است. این در حالی است که ماه های ژوئن،ژوئیه، آگوست و سپتامبر که برابر با ماههای خرداد، تیر، مرداد و شهریور است، در سطح شهرستان بدترین شرایط اقلیمی را برای انجام فعالیت های گردشگری داراست.

Keywords:

گردشگری , شاخص دمای معادل , ترموهیگرومتریک , سختی هوا , ایستگاه سینوپتیک آبادان