مقایسه کاربرد مدل های بیوکلیمایی و تعیین مناسب ترین آنها (مطالعه موردی: استان خوزستان)

آب و هوای هر منطقه عامل بسیار مهمی برای تعیین درصد فعالیت و نیز نوع فعالیت می باد. امروزه با پیشرفت علوم برای تعیین مناسب ترین شاخص زیست اقلیم انسانی از مدل های متفاوت اقلیمی در هر نقطه از روی کره زمین استفاده نمود. در این پژوهش جهت ارزیابی شرای اقلیم آسایش انسانی با استفاده از مدل های: ترجونگ و pmv و pet و شاخص بیوکلیماتیک (TCI)3، داده های 23 ایستگاه سینوپتیک استان خوزستاندریک دوره ی آماری 18 ساله (1991-2008) جمع آوری شد و داده های ناقص از طریق روش میان یابی کرجینگ بازسازی گردید. در این تحقیق 10 پارامتر: میانگین بارش ماهانه، میانگین دما، میانگین رطوبت نسبی، بیشینه دما، کمینه دما، بیشینه رطوبت نسبی، کمینه رطوبت نسبی، میانگین روزانه ساعات آفتابی متوسط سرعت باد، گردوغبار مورد ارزیابی واقع شد. روش این پژوهش بصورت توصیفی- تحلیلی است و هدف این مقاله بررسی و تعیین مناسبترین شاخص اقلیم آسایش انسانی استان خوزستان و تعیین تقویم زمانی شرایط آسایش انسانی بر اساس مدل های مذکور می باشد. برای تجزیه و تحلیل و پردازش دادهها و همچنین برای تهیه بانکاطلاعات از نرم افزار Excel و با استفاده از تکنیک GIS، نقشه های پهنه بندی شده رسم گردیده است. نتایج این پژوهش نشان داد که ترسیم نقشه های ماهانه وضعیت اقلیم آسایش در استان خوزستان، شرایط مطلوب از لحاظ آسایش اقلیمی در ماههای مارس (11 اسفند تا 12 فروردین) و نوامبر (12 آبان تا 10 آذر) فراهم خواهد بود. شاخص های PMV و PET تمام استان را پوشش می دهند و تیپ های حاصل از نتایج این شاخص ها بیشتر بوده و با وضعیت توپوگرافی و اقلیم استان در سایر ماههای سال مطابقت و همگونی دارد.

Keywords:

استان خوزستان , ترجونگ , PMV و PET , شاخص TCI , سیستم اطلاعات جغرافیایی