سیدیوسف احمدی - دانشجوی دکتری شهرسازی و مربی موسسه آموز عالی دانش پژوهان
طلا دیانتی - کارشناس رشته شهرسازی

از زمانی که شهر به منزله بستر ارتباطی میان مردم و فعالیت های تابع آن شکل گرفته، فضاهای شهری پا به عرصه ظهور گذاشته اند. مردم در این فضاها کنار هم می نشینند، باهم صحبت می کنندو در کنار هم لذت می برند. اما به تدریج با رشد صنعت و علم، فضاهای معانی خود را از دست می دهند، و دیگر مجالی برای تعاملات اجتماعی نمی ماند. ساخت و ساز نامناسب، کمبود فضا و در بعضی نقاط عدم طراحی اصولی و انسان محور موجب شده فضاهایی که روزی مکان بودند از یادها کمرنگ شده و فراموش شوند. فضای گمشده به عنوان پدیده ای نوظهور به فضاهایی اطلاق می شود که رویت نمیشوند اما ن بودشان عملکرد فضا را دچار نقصان می کند. اصفهان به عنوان سرزمین جوی های روان و نقش زاینده رود و شبکه مادی ها منشعب از آن به عنوان رگ جاری در بدنه شهر، در گذشته پررنگ بوده و متأسفانه طی توسعه شهری و افزایش ساخت و ساز بخشی از هویت شهر با نام مادی به دست فراموشی سپرده شده است. مادی در لهجه اصفهانی به نهرهای فراخ و گشاده ای اطلاق می گردد که برای آبرسانی از رودخانه زاینده رود به اطراف این شهرستان منشعب شدند. زنده سازی و احیای فضاهای گمشده شهری به عنوان مکان سوم، بستر مناسب را جهت رویداردهای شهری و تعاملات اجتماعی بوجود می آورد. این فضاها با قابلیت احیا و پتانسیل مستقر در آن توان تبدیل به فضاهای زنده، پویا و در نهایت با گذر زمان از فضا به مکان تبدیل خواهند شد. هدف از این مقاله بازشناسی مادی به عنوان یک فضای شهری است و در ن هایت ارتقاء سطح کیفی فضا به نظور ت رویج حرکت پیاده و تبدیل آن به مکان سوم است.

فضای شهری، فضای گمشده، مکان، مکان سوم، مادی