فرامرز فدائی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، یزد، ایران
مهدی حمزه نژاد - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود. مفهوم پایداری یا هر مفهوم دیگری که وارد ادبیات (ذهن و زبان) هر کشور می شود، باید بر مبنای آداب و سنن آن مرز و بوم تفسیر شود. تا فهم آن برای جامعه امکان پذیر و هضم آن در آن فرهنگ میسر شود. در راستا و همسو با خواسته های فوق در این مقاله کوشش می شود که دیدگاه جامع پیشینیان ایران زمین نسبت به مفهوم پایداری در ساخت حیاط های مرکزی در خانه های شهر یزدو فضاهای مرتبط با آن که راهکارهای محیطی استفاده شده در آن با جنبه های اجتماعی و اقتصادی همراه شده است، ضابطه ها و احکام به کار رفته در طراحی معماری پایدار آن- که برای جهان امروز مفید و قابل استافده و برای جامعه ایرانی مأنوس است استخراج و استنباط می شود.

پایداری، حیاط مرکزی، خانه های یزد