بررسی میزان تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری در شهرهای کوچک (مطالعه موردی: شهر استهبان)

یکی از جالب ترین و موفقیت امیز ترین الگوها در زمینه ی مدیریت شهری، الگوی حکمرانی خوب شهری است که در واقع یک سیستم مدیریت شهری به شکل مشارکتی می باشد که سه نهاد جامعه مدنی، بخش خصوصی و دولت در تمامی تصمیم گیری های مربوطه مشارکت می کنند. اینالگو با م عیارهایی چون مشارکت، شفافیت، پاسخگویی، قانونمندی، عدالت، کارایی و اثربخشی و جهت گیی توافقی که بر بینش راهبردی و تمرکز زدایی تأکید دارد به عنوان اثر بخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت نظام پیچیده و چندسطحی امروزه شهرها، مطرح شده است. محوریت حکمروایی شهری در مدیریت شهری، بر مبنای توسعه ای مردم سالار و برابر خواهانه، برای تأثیر گذاری تمامی نیروهای دارای نفع و نفوذ در اداره امور شهرها و همچنین پاسخگویی به تمامی نیازهای این گروه ها می باشد. در این تحقیق به بررسی میزان تحقق پذیری شاخص های حکمروایی خوب شهری در شهر اسهبان پرداخته شده است. نوع تحقیق کاربردی- توسعه ای و روش آن توصیفی- تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات با استفاده از ابزار پرسشنامه صورت گرفته که روایی آن به صورت محتوایی و پایایی ان با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تأئید شده است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که: 1-میزان تحقق پذیری پاسخگویی،مسئولیت پذیری و شفافیت مدیران شهری به شهروندان در سطح پائینی قرار دارد، 2-از نظر شهروندان، میزان کارایی و قانون مداری مدیران شهری در سطح بالا و قابل قبولی قرار دارد. بنابراین جهت بهبود همه جانبه فاکتورهای حکمروایی خوب شهری و به تبع آن رضایتمندی شهروندان از مدیریت شهری، می بایست یک تجدید نظر همه جانبه و فراگیر در برنامه ریزی این شهر صورت گیرد. در پایان پیشنهاداتی جهت بهبود میزان تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری ارائه شده است.

Keywords:

حکمرانی خوب شهری , مدیریت شهری , مشارکت , شهراستهبان