بررسی تطبیقی هنر کاشی کاری در معماری دوره صفویه (نمونه موردی: مسجد شیخ لطف الله و مسجد امام)

از گذشته تا کنون مساجد یکی از بناهای مهم و محل اجتماع مردم در شهرها بوده اند که از عناصر مهم در معماری اسلامی به شمار می روند به همین دلیل از هنرهای گوناگون بیشماری ماند شیشه کاری، منبت کاری، کاشیکاری و ... در آراستن آنها استفاده شده است. کاشیکاری یکی از هنرهای اسلامی است که با طرح ها و رنگ های ترکیبی مختلف اهداف هنر اسلامی را متحقق می نماید و تداعی کننده حس آسمانی و ملکوتی است. استفاده از این هنر را بیش تر در سرزمین ایران در مکان های متبرکه و همچنین ساختان هایی با معاری اسلامی مشاهده می نمائیم. از آنجا که در معماری معاصر شاهد کم رنگ شدن این آرایه هستیم با بازشناسی اهمیت و نقش این هنر در معماری امروز می توان با توجه به عناصر و نحوه به کارگیری کاشیکاری در معماری گذشته و همچنین با توجه به گستردگی این هنر در دوره های صفویه، بررسی کاشیکاری در دو بنای شاخص مسجد شیخ لطف الله و م سجد امام (شاه) به طریق زیبا و خلاقانه جبران نمود. در پژوهش حاضر با روش تحلیلی- توصیفی، مطالعات کتابخانه ای، بازدید میدانی و با تکیه بر ادبیات موضوع به باین مطلب پرداخته شود. استفاده از کاشیکاری به خصوص در بناهای مذهبی باعث القای حالت غرفانی و ملکوتی در روح شخص حاضر در بنا شده و احساس پرستش و نزدیکی بیشتر به خالق را در شخص ایجاد می نماید.

Keywords:

هنرکاشیکاری , معماری اسلامی , مسجد شیخ لطف الله , مسجد امام , معماری دوره صفویه