بررسی تأثیر رعایت اصول توسعه پایدار بر جمعیت پذیری شهرهای جدید (مطالعه موردی: رامشار سیستان)

به منظور تمرکز زدایی و جذب سرریزهای جمعیتی، جلوگیری از توسعه بی رویه شهرهای بزرگ، حفظ تعادل رشد اقتصادی و اجتماعی و کنترل حرکات مهاجرتی، ایجاد شهرهای جدید و گام برداری در راستای اصول توسعه پایدار بهترین جایگزین شناخته شده است. بررسی ها نشان می دهد که با وجود بعضی نتایج ثمربخش ایجاد شهرهای جدید در سایر کشورها، این تجربه در ایران جندان موفق نبوده است و حتی در پاره ای موارد، احداث نوشهرها به بروز مشکلات نوظهور انجامیده است. به دنبال جاری شدن سیل در منطقه سیستان در سال 1370 و تخریب کلیه شهرها، دهستان ها و روستاها از یک طرف و خشکسالی های مستمر در سالهای آتی و شرایط بسیار سخت زیست محیطی بر زندگی مردم احداث شهر جدید رامشار با مجموعه ای از اهداف فوق بخصوص جذب نیروهای بیکار و تحصیل کرده پیشنهاد شد. شالوده اقتصادی این شهر بر پایه اشتغال صنعتی و خدمات دانشگاهی استوار شد که هنوز صنعت و دانشگاه در این شهر جایگاهی پیدا نکرده اتس. شهر جدید رامشار خود بامشکلات و چالش های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، ارتباطی و برنامه ریزی و در نهایت عدم جمعیت پذیری مواجه است. این مطالعه، به بررسی تأثیر رعایت اصول توسعه پایدار بر جمعیت پذیری در شهر جدید رامشار پرداخته و سعی شده جنبه های نوینی در تحقق طرح های توسعه پایدار معرفی گردد. روش انجام پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و در این ارتباط علل، پیامدها و سپس راهکارهای تحقق آن با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی ارائه شده است. در این تحقیق با استفاده از آمار و اطلاعات مورد نیاز بدست آمده، مشکل جمعیت پذیری به طور علمی بررسی گردیده و پیشنهادهایی جهت جذف، جمعیت، تولید و سرمایه در این شهر جدید ارائه شده است. با توجه به نتایج بدست آمد مشخص شد که فعالی های انجام شده در جذب جمعیت برای این شهر بر اساس برنامه ریزی های آگاهانه و در قالب طرح توسعه پایدار شهر جدید، صورت نگرفته است.

Keywords:

توسعه پایدار شهری , شهر جدید , رامشار سیستان , جمعیت پذیری