بررسی زیبایی شناسی با رویکرد بوم گرایی در بافت تاریخی

محیط بصی شهرها از طریق نظام پیچیده ای از نشانه ها، ویژگی های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع خویش را به منصه ظهور می رسانند. در فرایند تعامل میان انسان و شهر، محیط بصری به مثابه «فصل مشترک این دو، زمینه ادراک، شناخت و ارزیابی محیطی شهروندان و بازدیدکنندگان را فراهم می آورد. شهرهای برخوردار از محیط بصری مطلوب قادرند تا با وسعت بخشیدن به تجربه زیباشناختی شهرندان، موجبات ارتقای تصویر ذهنی جامعه از خوش و تقویت غرور مدنی آنان را فراهم ساخته و با اعتلا بخشیدن به وجهه شهر در سطح ملی و بین المللی، توان رقابتی شهر را برای جذب هر چه بیشتر سرمایه و اقشار خلاق تقویت نماید. شیوع معماری غربی در این کشور اساساً راهی جداگانه و روشی مغایر با این فرهنگ و آداب و رسوم را پیش گرفته و به سرعت ساخته های خود را بر نابودی فرهنگ بومی بنا گذاشته است. اما فرهنگی که بطور اصولی بر اساس فرهنگ و جغرافیای خود بنا شده باشد قبل از آنکه از سایر فرهنگ ها تأثیر بپذرد سعی می کند که فرهنگ ها را تغیر شکل داده و از آنها بهره برداری کند. در این میان «خودباختگی و ا ستحاله فرهنگی» صورت نمی گیرد. معماران ما می توانند در ساخت و سازها، سنت و صنعت را در هم آمیزند، شیوه ای که بایستی زنده شده و در م سان و معماری و شهرسازی رعایت شود، زیباشناسی با توجه به بوم و اقلیم است. ناحیه ای کم ارزش در شهر با سیمایی زیبا و با توجه به بوم می تواند ارزش یافته و رونق گیرد. هدف این مقاله تبیین اهمیت زیبایی و توجه به اقلیم در طرای شهری می باشد. شیوه ی نگارش این مقاله یک روند توصیفی تحلیلی است. این نوشتار، نخست به تعریف مفهوم زیبایی و شناسایی معیارهای زیبایی در بافت کهن شهری پرداخته و سپس به بیان چگونگی ایجاد جذابیت شهری و نهایتاً توجه به اقلیم و بوم گرایی در طراحی شهری پرداخته شده است.

Keywords:

زیبایی شناسی , جذابیت شهری , بوم گرایی , بافت تاریخی , طراحی شهری