ایوب مهری ده نو - دانشجوی کارشناس ارشد زلزله، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، گروه عمران، بوشهر، ایران
مهدی مهدوی عادلی - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر، گروه عمران، شوشتر، ایران
امین کشاورز - استادیار، دانشگاه خلیج فارس بوشهر، گروه عمران، بوشهر، ایران

در تعاریف مرتبط با تحلیل خطر زلزله، اگر فاصله ساختگاهی تا گسل مسبب زلزله کم باشد، ساختگاه مذکور حوزه نزدیک گسل محسوب خواهد شد که نتایج ثبت شده در زلزله های پیشین، نشان داده سازه ها در چنین ساختگاهی رفتاری بسیار پیچیده و متفاوت از حوزه دور از گسل از خود نشان خ واهند داد، بنحوی که لازم است به مسائل مرتبط با حوزه نزدیک گسل بصورت کاملاً م ستقل و جدی پرداخته شود. تا کنون نیز مطالعات بسیار زیادی بمنظور ارائه روشی جهت م دل کردن قابل اطمینان رفتار حوزه نزدیک گسل انجام گرفته است که تحقیق حاضر را نیز می توان در همین زمینه طبقه بندی نمود. در واقع هنوز روش قطعی و مطمئنی برای چگونگی مدل ک ردن اثرات حوزه نزدیک گسل در تحلیل احتمالاتی خطر لرزه ای ارائه نشده است و این مقاله تلاش دارد قدمی هرچند کوچک در این زمینه باشد. در مقاله حاضر، راهکار نوینی بر پایه استفاده ترکیبی از هر دو نوع روابط کاهندگی طیفی، یعنی روابط کاهندگی طیفی دارای اثرات حوزه نزدیک گسل و روابط کاهندگی طیفی فاقد اثرات حوزه نزدیک گسل در محاسبات تحلیل احتمالاتی خطر لرزه ای ارائه گردیده که نتایج حاصل از آن، می تواند توانایی این ایده جدید را در مدل کردن اثرات حوزه نزدیک گسل در برآورد قابل ا طمینان خطر زلزله نشان دهد. نتایج حاصل در این تحقیق نشان می دهد که استفاده از روابط کاهندگی حوزه نزدیک گسل به تنهایی جهت تحلیل خطر لرزه ای، بصورت محسوس و غیرقابل پذیرشی، مقدار شتاب طیفی را افزایش می دهد و چندان قابل ا طمینان نیست. لذا جهت غلبه بر این نقیصه، شاید بتوان ادعا نمود که بهترین راه جهت لحاظ کردن اثرات حوزه نزدیک، استفاده ترکیبی از هر دو رابطه کاهندگی حوزه دور و نزدیک مطابق با ایده مطرح شده در این تحقیق خواهد بود.

زلزله، گسل، حوزه نزدیک گسل، تحلیل احتمالاتی خطر لرزه ای، روابط کاهندگی