بازشناسی فضای حیاط مرکزی در اقلیم گرم و خشک (نمونه موردی: خانه بروجردی های شهر کاشان)

در کشورمان ایران در طی اعصار متمادی ساختمان ها با توجه به اقلیم و شرایط محیطی طراحی شده اند. بطوریکه عواملاقلیمی تأثیر مستقیمی در شکل گیری معماری بومی مناطق مختلف داشته است. این مسئله خصوصاً در بومهای بیابانی که بخش عمده ای از سرزمنی ما را تشکیل می دهد با توجه به محدودیت های اقلیمی این ناحیه دارای ا همیت می باشد. در میان گونه های مختلف معماری مربوط به بومهای بیابانی، خانه به عنوان سکونتگاه انسانی از جایگاه ویژه ای برخوردار است و با توجه به اهمیت خانه و محیط زندگی برای سلامت جسم و روح انسان و تأثیر طبیعت در ایجاد شرایط مطلوب محیطی، حیاط یکی ازعناصر مهم در سازماندهی خانه های سنتی ایران است که دارای کاربرد فرهنگی و ا قلیمی بوده است که در منطقه گرم و خشک فرم ساختمان ها با حیاط مرکزی با ارزشترین شکل ابنیه سنتی بوده است. در این میان شهر کاشان که در پهنه اقلیمی با زمستانهای نسبتاً سرد و تابستانهای خیلی گرم و خشک قرار گرفته است دارای نمونه های ارزشمندی از معماری خانه های قدیمی است که هماهنگی خاصی با اقلیم گرم و خشک این شهر دارند و با توجه به کم رنگ شدن استفاده از این فضا به صورت مرکزی در معماری معاصر و رشد خانه ها در ارتفاع (آپارتمان ها) و استفاده یمعمول از حیاط در جلو ساختمان و با توجه به گستردگی استفاده از حیاط مرکزی در شهر کاشان و بررسی آن در بنای شاخص خانه بروجردی ها می توان به طریق خلاقانه ای جبران نمود. در پژوهش حاضر با روش تحلیلی- توصیفی، مطالعات کتابخانه ای، بازدید م یدانی و با تکیه بر ادبیات موضوع به بیان مطلب پرداخته شود.

Keywords:

اقلیم گرم و خشک , حیاط مرکزی , معماری سنتی , شهرکاشان , خانه بروجردی ها