محمداحمد رجبی - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور
رضا افهمی - دکتری پژوهش هنر، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران
عباس مسعودی - دکتری معماری و شهرسازی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی کرمان

امروزه حرفه طراحی عمیقاً تحت تأثیر انقلاب دیجیتال قرار گرفته است و به کارگیری ابزار کامپیوتری، جزء لاینفک روند کاری بیشتر دفاتر معماری شده است. اما در سال های اخیر با رویکرد برنامه های پیشرفته ی طراحی، شاهد شکل گیری معماری مجازی و به یک معنی معماری دیجیتالی به معنای بازنمایی الکترونیکی طراحی و معماری هستیم. این رویکرد جدید در معماری بر اساس مفاهیمی همچون فضای توپولوژیف سطوح هم شکل، دگردیسی و الکوریتم ژنتیکی پایه ریزی شده اند و آنچه که در همه این رویکردها مشترک می نماید، علاوه بر کاربرد هندسه و سطوح توپولوژی، فضاهای دیجیتالی است. اما تأثیر روش های دیجیتالی در هنر و معامری نه به شکل علمی آن بلکه به عنوان یک روش طراحی بوده است. به این ترتیب که کاربر یک سری اطلاعات اولیه را به عنوان داده به کامپیوتر می دهد و در نهایت کامپیوتر خروجی را بدون دخالت کاربر میدهد که این خروجی می تواند به بی نهایت شکل ختم شود و به واسطه ی امکان تولید و ساخت فرم های بسیار پیچیده که تا دوران اخیر، طراحی و ساخت و جمع بندی آنها ب استفاده از روش های ساخت گذشته بسیار مشکل و پرهزینه بود، فرصته های تازه ای را برای فناوری های نوین اجاید کرده اند. در این پزوهش نحوه ی طراحی دیجیتالی و اثر آن در فناوری های جدی و تکنولوژیک معماری مورد بررسی قرار گرفته است.

معماری دیجیتالی، الگوریتم، معماری تکاملی، توپولوژی، فضای دیجیتالی