رویکرد نظری بر علل توسعه نیافتگی ایران با تأکید بر عدم توسعه شهری

توسعه عبارتست از فرآیند تحولات چشمگیر همه جانبه اکولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی- فضایی و سیاسی کشور به نحوی که طی این فرآیند از معضلات و نارسایی های همه جانبه ملی (فقر ملی) بنحو بارزی کاسته شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی علل توسعه نیافتگی ایراناز منظر صاحب نظران داخلی و با روش توصیفی- تحلیلی تدوین گ ردیده است. نتایج نشان می دهد هر یک از دیدگاههای مورد مطالعه، به بیان گوشه ای از علل مختلف توسعه نیافتگی در ایران پرداخته اند، برخی نظرات به عوامل داخلی اهمیت بیشتر داده و برخی معتقد به تأثیر گذاری عوامل بیرونی بر عدم توسعه نیافتگی در ایران می باشند، به طور کلی عواملی از قبیل وجود بلایای طبیعی، استبداد فردی و وجود دولتهای خودکامه، فقدان نهادهای برخاسته از اراده آزاد افراد و بر اساس تمایل آنان، ناتوانی در رقابت با تکنولوژی، از جمله تکنولوژی نظامی، رشد علمی، بوروکراسی، حقوقی و غیبت سایر دستاوردهای مدرنیته، پائین بودن تولید سرانه و عدم توزیع عادلانه آن، موانع تاریخی و ساختاری عضیف مدنی و سیاسی در ایران، اعتیاد به مصرف مصنوعات غربی، افزایش فرضه های خارجی، تداوم اقتصاد معیشتی بر محور خانوار و عقب ماندگی فنی آن و ... از عمده عوامل توسعه نیافتگی در کشور محسوب می شوند.

Keywords:

توسعه , توسعه نیافتگی , ایران