بررسی پتانسیل استفاده از کاروتنوئیدهای میکروبی در صنایع عذایی به عنوان جایگزینی برای رنگدانه های شیمیایی
Publish place: The First National Congress on Snack Foods
Publish Year: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,279
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
FNCSF01_176
تاریخ نمایه سازی: 21 تیر 1393
Abstract:
در سال های اخیر اثبات برخی اثرات سمی و مضر رنگدانه های سنتتیک در طی مطالعات متعدد سبب ایجاد و اجرای قوانین بسیار سختی در زمینه استفاده از این رنگدانه ها در صنایع غذایی در سطح بین المللی گردیده است. از جمله اثرات زیان آور رنگدانه های شیمیایی می توان به اثرات سرطانزای آنها اشاره نمود که سبب افزایش علاقه مصرف کنندگان به استفاده از رنگدانه های طبیعی گردیده است. از جمله مهمترین رنگدانه های خوراکی، می توان به کاروتنوئیدها اشاره نمود. بیش از 750 نوع کاروتنوئید مختلف در طبیعت مورد شناسایی قرار گرفته است که منابع عمده انها گیاهان عالی و تک سلولی باکتری ها، قارچ ها و مخمرها می باشند. از بین تمامی کاروتنوئیدهای موجود در طبیعت تعداد کمی از آنها به شکل تجاری تولید و مورد استفاده قرار می گیرند که عبارتند از بتاکاروتن، لیکوپن ، آستاگزانتین، کانتاگزانتین و لوتئین. برخی از این رنگ دانه ها، کاربرد بسیار گسترده ای در صنایع غذایی دارند. در میان منابع میکروبی تولید کننده کاروتنوئیدها علاوه بر جلبک هایی همچون گونه های Dunaliella، یوباکتری ها و مخمرهای متعلق به بازیدیومیست ها گونه های مورد علاقه محققین در زمینه تولید کاروتنوئیدها می باشند. آستاگزانتین یکی از مهمترین و با ارزش ترین کتوکاروتنوئیدهای تولید میکروارگانیسم هایی همچون ریزجلبک آب شیرین Haematococcus pluvialis، Brevibacterium، Mycobacterium lacticola، Agrobacterium auratium، Xanthophyllomyces dendrorhous می باشد. کانتاگزانتین یک دی کتوکاروتنوئید (β, β-carotene-4,4'-dione) می باشد اما بر خلاف آستانگزانتین دلایلی همچون تولید اندک کانتاگزانتین (در Brevibacterium KY-4313) و یا سرعت رشد بسیار پایین (در ریزجلبک Dictyococcus cinnabarinus)، همگی سبب شده اند تا میزان تولد این رنگدانه از طریق شیوه های بیوتکنولوژیکی پایین بوده و همچنان تولید نوع مصنوعی آن غالب باشد. البته در سال های اخیر مطالعات فراوانی در این زمینه (با استفاده از باکتری ها) در کشور عزیزمان ایران صورت گرفته است. قارچ های جنس Phycomyces و Blakeslea دارای پتانسیل تولید لیکوپن می باشند. بتاکاروتن در بین میکروارگانیسم ها عمدتا در قارچ هایی همچون Mucor و Phycomyces تولید می شود. تولید تجاری این رنگدانه با استفاده از گونه Blakesea trispora انجام می شود (با نرخ تولید حدود 4 تا 5 گرم در هر لیتر). بهترین موجود تولیدکننده بتاکاروتن جلبک Dunaliella می باشد. مهمترین گونه های این جنس در زمینه تولید بتاکاروتن، D. salina و D. bardawil می باشند. امروزه تولید کاروتنوئیدهای مذکور از طریق منابع میکروبی در دنیا به شکل تجاری انجام شده و سود بسیاری را عاید کشهای تولید کننده می نماید و این در حالی است که ایران همچنان به عنوان یکی از وارد کنندگان این محصولات چشم به تولیدات دیگر کشورها دوخته است. با توجه به نیاز روزافزون صنعت غذا در ایران به چنین رنگدانه هایی جهت گیری مطالعات کاربردی در این زمینه شاید بتواند جرقه ای در راه شروع فرایند تولید میکروبی کاروتنوئیدها در کشورمان باشد.
Keywords:
Authors
مرتضی بهره مند
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، باشگاه پژوهشگران و نخبگان جوان، کرج
آرش آبایی
دانشجوی کارشناسی ارشد صنایع غذایی، گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تهران، کرج
آسیه سلیمانی راد
کارشناسی ارشد زیست شناسی دریا، گروه زیست شناسی دریا، دانشکده علوم پایه، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :