داود کیانوش - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نطنز

هزاره سوم امواج تازه ای از تغییر را با خود به همراه آورده و محیط پیرامون سازمان ها را پویاتر از قبل کرده است به طوری که مدیریت و رهبری سنتی جوابگوی این نوع تغییرات جدید نیست. طبق نظریات تافلر، شوان (1971) و برگ و کوبیست (1993)، سازمان های امروزی نمی توانند روند و سرعت تغییرات را متوقف سازند بلکه تنها می توانند تردیدها، نوسانات و بی ثباتی ها را به فرصت هایی برای آموختن، تطابق و همخوانی مطلوب تبدیل کنند. بنابراین انتخاب سبک رهبری مناسب توسط مدیران، برای موفقیت عملکرد سازمانی و افزایش بهره وری ضروری به نظر می رسد (چگینی، 1389، ص 1و2). بی تردید رهبری و مدیریت موتور توسعه است و از طرفی کلید رستگاری، رفاه و استقلال سازمان ها و کشورهاست. لیکن توسعه در گرو کار گروهی و سازمانی است و به سامان رسیدن فعالیت های گروهی و سازمانی مستلزم مدریت و یا رهبری اثربخش است. همه انسان ها و ملت ها به هر حال سازمان خود را به گونه ای اداره می کنند ، ولی در دنیای رقابت و پیچیدگی روزافزون دانش و مهارت، توفیق سازمان ها بدون شیوه های مطلوب و اثربخش رهبری امکان پذیر نخواهد بود، به طوری که محققان رفتار سازمانی ثابت کرده اند که رهبران می توانند عامل تمایز در سازمان ها باشند. این مقاله سعی دارد تا با ارائه خلاصه مطالعات انجام شده در خصوص واژه رهبری و تفاوت آن با مدیریت، به تغییر نگرش مدیرات از حالتی مدیر محور و خودکامه به سوی حالتی همراه با نفوذ و رهبری کمک کند تا شاهد تاثیر دو چندان آن در افزایش بهره وری و موفقیت سازمان ها باشد، چراکه رهبری مکمل مدیریت می باشد نه جایگزین آن.

مدیریت، رهبری، مدیران، مدیران رهبرگونه، توسعه رهبری