بررسی زیست تخریب پذیری نانوکامپوزیت پلی اتیلن ترفتالات و پروتیئن حاصل از ضایعات کارخانه های لبنیاتی

یکی از مشکلات اصلی بشر در چند دهه اخیر در ارتباط با رشد و توسعه اقتصادی صنعت پلاستیک مشکل مدیریت ضایعات است.بازیافت پلاستیکی عبارت است از تبدیل هر نوع پلاستیک پسمانده به شکلی که از نظر اقتصادی قابل مصرف باشد یا تهیه موادی که زیست تخریب پذیرباشند به گونه ای که محصول بدست آمده از این مواد قابلیت تخریب زیستی را داشته باشدوتقویت پلیمرها با استفاده از مواد الی و یا معدنی نیز روشی بسیار متداول است. پلیمرها بویژه پلی اتیلن تر فتالات از جمله پرمصرف ترین مصالح مورد استفاده در صنایع جهت بسته بندی وبطری سازی ونیزپوشاک هستند بدین جهت در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفتند و تحقیقات زیادی در زمینه ی بازیافت این ماده پرمصرف که می تواند مشکلات زیست محیطی گسترده ایی را بوجود آورد و تولید کامپوزیت هایی با مقاومت و استحکام بالا همواره مورد توجه صنعتگران وتولیدکنندگان بوده است اما نکته ایی که قابل توجه می باشد این است که اگر استحکام نانو کامپوزیت افزایش یابد از آن سو بتوان به نحوی سازگاری اش را با محیط نیز ارتقا داد.در این تحقیق سعی بر این گردیده که با افزایش بسترهای جدید به نانو کامپوزیت مورد نظر سازگاری اش را تا حدی ممکن با طبیعت افزایش داد.البته باید دقت نظر روی این مسئله نیز انجام گیرد که تخریب پذیری این نانوکامپوزیت به حدی افزایش نیابد که تولیدکنندگان نیز برای ارائه محصولات با مشکلاتی مواجه گردنند. تعیین حدود زمانی مناسب برای تخریب پذیری یک نکته ی بسیار قابل اهمیت است.