امیدعلی مرادی - عضو هیات علمی گروه جغرافیا دانشگاه رازی
مریم بیرانوندازه - دانشجو دکتری جغرافیا و پژوهشگر جهاد دانشگاهی لرستان
سیددانا علی زاده - دانشجو دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی، شرکت مهندسین آپا
عاطفه احمدی - دانشجو دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه خوارزمی تهران

در برنامه ریزی منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آنها از اهمیت ویژهای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طر حها، برنامه ها و سیاستگذاریها ضروری است. در این راستا استفاده از شاخصهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره می- تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی از نظر توسعه یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاههای TOPSIS روش توصیفی– تحلیلی و با بهره گیری از تکنیک روستایی با تاکید بر شاخص های توسعه یافتگی در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، کالبدی- نهادی پرداخته است.منطقه مورد مطالعه، نقاط روستایی شهرستانهای استان کرمانشاه میباشد. نتایج تحقیق نشان میدهد که بر اساس شاخص های مختلف، رتبه و سطح توسعه یافتگی شهرستانهای استان کرمانشاه متفاوت بوده، به طوری که سه شهرستان هرسین، کنگاور،قصر شیرین و صحنه به ترتیب از جمله شهرستانهای نیمه برخوردار و سایر شهرستان های استان در رده شهرستان های محروم استان قرار دارند که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه یافتگی این شهرستانها می باشد.

توسعه، توسعه پایدار، سکونتگاه های روستایی، کرمانشاه