کلرزنی بهینه شبکه های توزیع آب شهری با ملاحظه غلظت کلر باقیمانده و THM تشکیل شده

اگرچه محققین استفاده از کلرزنی بوستری را برای رفع نقاط ضعف کلرزنی متعارفی (کلرزنی در منابع آبی) پیشنهاد نموده اند که بر اساس آن موقعیت ایستگاه های کلرزنی و میزان کل کلر مصرفی بهینه برای رسیدن به درصد مشخصی از آب آشامیدنی سالم قابل تعیین است، اما تعیین دقیق میزان تزریق با توجه به شکل گیری تری هالومتان ها به عنوان محصولات جانبی کلرزنی که باعث افزایش ریسک سرطان در مصرف کنندگان می شوند همچنان یک معضل است. در این مقاله با استفاده از یک مدل الگوریتم ژنتیک چند هدفه، مکانیابی بهینه ایستگاه ها و زمان بندی تزریق کلر در هر ایستگاه در یک شبکه توزیع آب با توجه به میزان کلر باقیمانده و مقدار تری هالومتان تشکیل شده انجام می شود. اهداف مدل بهینه سازی عبارت اند از حداقل نمودن مقدار کل گندزدای مصرفی و حداکثر نمودن درصد آب آشامیدنی سالم با تعداد مشخصی از ایستگاه های تزریق در شبکه. نتایج نشان میدهد که افزایش تعداد ایستگاه ها هم باعث کاهش محصولات جانبی کلرزنی شده و غلظت کلر باقیمانده را در بیشتر نقاط شبکه در محدوده استاندارد حفظ می کند.همچنین برای هر تعداد مشخصی از ایستگاه های تزریق کلر، حداکثر میزان تزریق که در آن ریسک سرطان زایی ناشی از محصولات جانبی وجود ندارد، تعیین می شود.

Keywords:

ایستگاه های کلرزنی بهینه , مدل بهینه سازی , شبکه توزیع آب , ریسک سرطان