حسین سرحدی دادیان - استادیار گروه باستان شناسی و مرکز تحقیقات باستان شناسی دانشگاه زابل
حکیمه مرادقلی گلی - گروه مهندسی معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه زابل
حمید صفدری - گروه مهندسی معماری دانشگاه هنر و معماری دانشگاه زابل
زهرا شرافتی مقدمی - گروه مهندسی معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه زابل

مقاله حاضر سعی دارد با مطالعه بر روی ویژگی های معماری سنتی سیستان در شرق ایران مشخص کند که کدامیک از الگوهای معماری سنتی به صورت کاربردی می تواند نقش قابل توجهی در جلوگیری از اتلاف انرژی در معماری مدرن داشته باشد از دیر باز انسان به دنبال ایجاد سرپناه و تامین آسایش برای خویشتن بوده است. در اولین سرپناه هایی که انسان ساخته مصالح بوم آورد (چوب، سنگ، خاک و...) را مورد استفاده قرار داده است که هیچگونه آلودگی و ناهمگویی برای محیط طبیعی اطراف نداشته است امورزه مساکنی که ساخته می شود بدون توجه به شرایط اقلیمی و محیط می باشد و این مسئله باعث مصرف مقدار قابل توجهی از انرژی به منظور تامین آسایش در فضاهای مسکونی می باشد اگر این روند ساختمان سازی ادامه پیدا کند نه تنها باعث کاهش منابع تجدید ناپذیر و بحران انرژی می شود بله مساکن به عنوان یکی از منابع آلوده کننده محیط زیست تبدیل می شود با توجه به معماری سنتی که حداکثر استفاده از منابع تجدید شونده احترام به سات و کایران را که جز اصول معماری پایدار می باشد می توان دست به طراحی هایی زد که نگرانی برای نابودی محیط طبیعی دیگر وجود نداشته باشد بنابراین در این مقاله ویژگی های خانه های روستایی سیستان را از هات مختلف بررسی می کنیم تا تکنیک های ساده ساخت مسکن در جهت فضاهای پایدار در مساکن روستایی مشاهده گردد و الگویی شود جهت استفاده در معماری مدرن مناطق کویری بخصوص منطقه سیستان و بلوچستان، تحقیقات انجام گرفته شده اخیر نشان داده که الگوهای معماری سنتی سیستان می تواند به عنوان مهمترین شاخصه الوی معماری پایدار در معماری مدرن منطقه سیستان و کویری مورد توجه قرار گیرد نمونه های مدرن و موفق در استفاده از الگوهای بومی در داخل ایران می توان از شهر یزد و خارج از ایران در کشورهای الجزایر و امارات نام برد.

معماری پایدار، خانه های روستایی سیستان، اکولوژی