تحلیل کمی دسترسی به پارک های شهری (نمونه موردی: منطقه 7 شهر تهران)

شهر ها و به ویژه کلانشهرهای امروز با مسائل و مشکلات بسیاری از جمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی، تراکم بالایج معیت و غیره دست به گریبانند. پرداختن به این مسائل و مشکلات و همچنین دستیبای به توسعه پایدار شهری به ویژه در کلانشهر ها تا حدود زیادی در گرو توسعه و دسترسی شهروندان به فضاهای سبز به ویژه فضاهای سبز عمومی مثل پارک ها و بوستان هاست از این رو مطالعات شهرسازی و جغرافیای انسانی با شناخت مفهوم دسترسی، مولفه ها و معیارهای ارزیابی و اندازه گیری آن می توانند ارزیابی درستی از الگوهای مختلف کاربری زمین و حمل و نقل دررابطه با توزیع عادلانه فرصت ها در فضا و دستیبای همه گروه های اجتماعی - اقتصادی به این فرصت ها داشته باشند منطقه 7 شهر تهران یکی از مناطق واقع در پهنه مرکزی شهر تهران است که با کاربری الب مسکونی، تراکم بالای جمعیت و کمبود فضاهای سبز و پارک ها دارای نیاز مبرمی به این فضاهای شهری است از این رو تحقیق حاضر با محاسبه میزان فضای سبز عمومی موجود و مورد نیاز در منطقه و سپس اندازه گیری محدوده سرویس دهی هر یک از پارک ها و طبقه بندی فواصل دسترسی که با تحلیل شبکه معابر منطقه به دست می آید به تحلیل دسترسی ساکنین منطقه به پارک ها می پردازد. بر این اساس نتایج تحقیق حاکی از کمبود فضاهای سبز عمومی در منطقه و دسترسی نامناسب حدود پنجاه درصد از ساکنین به پارک ها می باشد.

Keywords:

تحلیل دسترسی , پارک ها , تحلیل شبکه معابر , GIS شهر تهران