الهام اسماعیلی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی
بهاره عزیزی نژاد - استادیار، دکتری، گروه علوم تربیتی گرایش مدیریت آموزشی، مسئول مکاتبات، دانشگاه پیام نور جمهوری اسلامی ایران

در اغلب کشورهای دنیا در مواجهه با پیامدهای منفی این پدیده، یعنی دوزبانگی آموزشی نوعی تعلیم و تربیت به نام تعلیم و تربیت دوزبانی به کار گرفته می شود. اگر زبان گروه هایی از دانش آموزان به علت تعلق آنها به خرده فرهنگ های جامعه با زبان رسمی متفاوت باشد، اشتاین (به نقل از قاسم زاده، 1379) در نظریه خود آن را فرق فرهنگی می نامد. جهان امروز و به همان میزان ترکیب کلاس های درسی بسیار متنوع و متکثر شده اند؛ ترکیب از نژادها، فرهنگ ها، اقوام و زبان های گوناگون. افراد تشکیل دهنده ی کلاس ها دانش آموزان هستند؛ دانش آموزانی که هر کدام تحدود زیادی ویژگی های منحصر به فردی دارند که آنها را از پیشینه فرهنگی و قومی خود به عاریت گرفته اند. (شمشیری و مسنن فارسی، 1390). آموزش جند فرهنگی، جنبشی اصلاحی- آموزشی است که هدف اصلی آن ایجاد دگرگونی در مدارس، کالج ها و دانشگاه ها است. به گونه ای که همه ی دانش آموزان با هر نژاد، قومیت، فرهنگ، زبان، طبقه ی اجتماعی و دین، بتوانند فرصت های آموزشی برابری را تجربه نمایند. اصل مسلم و عمده در آموزش چند فرهنگی این است که دانش آموزانی که خصوصیات زبانی آنها با جریان اصلی موجود در مؤسسات آموزشی هماهنگی دارد، احتمالاً موفقیت های تحصیلی بیشتری را تجربه خواهند کرد. در مقابل، دانش آموزانی که ویژگی های زبانی و فرهنگی آنها با مؤسسات موجود در تعارض است امکان موفقیت کمتری دارند. (آقازاده، 1391)

تعلیم و تربیت، تطابق آموزشی، ایران و آمریکا