طلعت دیبا واجاری - استادیار دانشگاه پیام نور

بین المللی کردن برنامه درسی (IOC) مفهوم جدید و در حال تحول است که بطور ویژه از اوایل قرن بیست و یکم در ادبیات برنامه درسی مورد توجه قرار گرفته است. علیرغم اهمیت و جایگاه چنینایده ای، برداشت ها و ت فسیرها از این واژه در بسیاری از ممالک بویژه ایران توأم با ابهام، سردرگمی و ع دم شفافیت است. پژوهش حاضر در راستای بررسی این مفهوم در ادبیات برنامه درسی تلاش کرده است، ضمن تبیین این مفهوم جدید، پشتوانه های آن را در نظام آموزش عالی ایران مورد بحث و نقد قرار دهد. در این مقاله تلاش شده است تا ابعاد، مؤلفه ها، موانع و چالش های فرهنگی بین المللی کردن برنامه های درسی تبیین و تصریح گردد.

بین المللی کردن برنامه درسی (IOC)، پشتوانه های فرهنگی، موانع بین المللی کردن برنامه هاری درسی، چالش های فرهنگی