بررسی رابطه بین همگرایی اقوام (آذری و کرد) و امنیت پایدار در استان آذربایجان غربی

با توجه به تکثر قومی- مذهبی در کشور ایران و همچنین تمرکز بیشتر این تکثر در استان آذربایجان غربی و سابقه تاریخی روابط سازشی و تضادی اقوام ساکن در این منطقه و همچنین متورم شدن پدیده امنیت و پایداری آن در مناطق متکثر مورد نظر، لزوم یک تحقیق میدانی در جهت سنجش میزان همگرایی و امنیت با ثبات در جامعه مذکور ضروری ساخت. لذا این پژوهش در پی اندازه گیری میزان همگرایی اقوام و تأثیر آن بر امنیت پایدار و ابعاد آن در استان آذربایجان غربی بوده است. روش تحقیق آن نیز از نوع پیمایشی با پرسشنامه کتبی بوده است و که جامعه آماری که کل شهرهای دو قومیتی استان و شهر مهاباد بوده است که روش نمونه گیری آن از نوع خوشه ای و حجم نمونه 500 نفر بوده است. ابزار تحلیل نیز نرم افزار تحلیل معادلات ساختاری لیزرل و spss بوده است که با بررسی اطلاعات بدست آمده نتایج زیر بدست آمده است: طبق نتایج پژوهش میزان همگرایی بین قوم آذری و کرد به یک اندازه بوده است و تفاوت همگرایی بین طرفین معنی دار نبوده است. طوری که میانگین میزان همگرایی بین آنها در مقیاس صفر تا 100، بیشتر از 76 درصد بوده است. متغیر ا منیت پایدار بر اساس تعاریف نظری در این تحقیق به سه بعد امنیت انسانی، ملی و جهانی تقسیم و بر این اساس عملیاتی شده است. میزان احساس امنیت پایدار نیز در بین پاسخگویان بیشتر از 66 درصد بوده است. در حالی که بیشترین احساس امنیت پایدار مربوط به بعد امنیت ملی و کمترین مقدار نیز مربوط به امنیت انسانی بوده است. طبق نتایج تحلیل لیزرل، همگرایی اقوام بیش از 33 درصد از تغییرات احساس امنیت پایدار را تبیین می کند. همچنین بررسی رابطه بین همگرایی اقوام و ابعاد امنیت پایدار نشان می دهد که متغیر همگرایی به ترتیب 40 درصد، 23 درصد، 16 درصد تغییرات ابعاد امنیت ملی، امنیت انسانی و امنیت جهانی را تبیین می کند.

Keywords:

همگرایی اقوام , امنیت پایدار , قوم آذری و قوم کرد , امنیت جهانی , امنیت انسانی , امنیت ملی