حسین استیری - دانشجوی دکتری سازه دانشگاه فردوسی مشهد
الهه معمارمسجد - دانشجوی کارشناسی مدیریت پروژه موسسه آموزش عالی خاوران

درروشهای سنتی طراحی لرزه ای ساختمانها افزایش ظرفیت مقاوم سازه مبنا می باشد درسازه های سخت منجر به افزایش شتاب طبقات و درسازه های نرم افزایش تغیی رمکان نسبی طبقات را به دنبال دارد اگرچه روشهای تحلیل و مدلسازی ساختمانها بهبود یافته و ازمیزان عدم قطعیت ها کاسته شده است اما فلسفه اصلیطراحی بدون تغییر مانده و آن ساختن ساختمانی بسیارقوی و اتصال محکم آن به زمین است دردهه های اخیر روشهای نوینی برای ازبین بردن و یاکاهش اثرات زلزله برسازه ها پدید امده اند که به روشهای کنرتل سازه ای شهرت یافته اند روشهای کنترل ارتعاش سازه ها به سه گروه کلی کنترل فعال کنترل غیرفعال و کنترل مختلط و نیمه فعال تقسیم میشوند ازبین این روشها کنترل غیرفعال بدلیل سادگی و ارزانی بیشتر موردتوجه قرارگرفته است این کارمیتواندبا روش هایی ازقبیل استفاده ازجداسازهای لرزه ای و میراگرهای جرمی تنظیم شده انجام پذیرد دراین مقاله به بررسی و مقایسه رفتارلرزه ای یک ساختمان 23طبقه ی بتنی کنترل شده با روشهای مذکور با حالت کنترل نشده ی آن پرداخته میشود جداگرهایی ازنوع لاستیکی سربی و پاندول اصطکاکی و میراگرهای تک جرمی و چندجرمی به کارمیرود درپایان مشخص شد که برای ساختمان بتنی موردنظر استفاده ازجداگرهای پاندولی اصطکاکی مناسبترین روش کنترل غیرفعال میب اشد

جداسازپایه ای ، میراگرویسکوالاستیک ، میراگرجرمی تنظیم شده ، شتاب مطلق ، تغییر مکان نسبی ، برش پایه