رویکردهای الگوبرداری از طبیعت در معماری ایرانی

معماری ایران با سابقه ای طولانی که به هفت هزار سال پیش ازمیلاد مسیح می رسد همواره متأثر و در تعامل با طبیعت بوده است. ایرانیان از دوران باستان خود را به عنوان بخشی از طبیعت میدیدند و به آن احترام می گذاشتند.چگونگی ارتباط انسان باطبیعت، به دیدگاه و تفسیر آنها از طبیعت در دوران مختلف بستگی دارد. بر اساس نوع نگاه انسان رویکردهای گوناگونی را می توان مشاهده کرد. سوال این پژوهش این است که نگرش و جهان بینی معمارایرانی به طبیعت در دوره های مختلف تاریخی در معماری چگونه بازتاب یافته است؟برای فرضیه پژوهش به نظر می رسد معمارایرانی در دوره های مختلف نگرش های متفاوتی نسبت به طبیعتداشته است و نگرش به طبیعت در شکل گیری معماری تاثیر مستقیم داشته است. این تحقیق از نوع تحقیق بنیادی نظری است که به روش استدلال منطقی پژوهش شده است و روش جمع آوری اطلاعات میدانی وکتابخانه ای است.نتیجه نهایی این است که با بررسی و مطالعه مدارک موجود می توان به این نتیجه رسید؛ ایرانیان با توجه بهدوره های مختلف زمانی و براساس نوع جهان بینی رویکردهای مختلفیهمانند استعاره ای و نمادین، تزیینی، سازه ای، ساختار گرا ، فرم گرا و دینامیک محور نسبت به طبیعت داشته اند و این برداشتها ارتباط مستقیم با شکل گیری معماری آنها داشته است.

Keywords:

انسان , طبیعت , معماری , شیوه های الگوبرداری