رقیه مجیدزاده مقدم - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان واحد خوراسگان
علی جوان فروزنده - استاد یارگروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل

معماری مسکونی به عنوان مهمترین عرصه و فضای معماری که90-70%عمر انسان درآن سپری می شود که بایدهمراه با آرامش، امنیت، رشد و... باشد، حائز اهمیت فراوانی است. وجود محیط امن برای زندگیازضروریات ونیازهای اصلی انسان است. احساس ناامنی درمحیط ونگرانی ناشی از مکان های ناامن، سایر فعالیت های انسانی را تحت شعاع قرار داده وامور اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و غیره بهدرستی انجام پذیر نخواهد بود. در عین حال انسان به اقتضای زندگی جمعی و ذاتی خود نیاز به در ارتباط بودن با انسان ها و همسایگان و گروه دوستان دارد، چنانچه جنبه ی اجتماعی انسان ازجنبه های غیر قابل انفکاک از وجودش گشته است، به همین دلیل توجه به بحث پایداری اجتماعی از توسعه ی پایدار در مجتمع های مسکونی از اهمیت بالایی برخوردار است.هدف این مقاله بررسی تأثیراتی است،که مسأله امنیت بر طراحیمجتمع های مسکونی پایدار می گذارد. پژوهش در این تحقیق از نوع تحلیلی بوده وازروش های مطالعات بنیانی ونظری استفاده شده است.دراین مقاله سعی شده است تا با استفاده از منابع موجود بهپرداخته، ضمن تدوین » امنیت « و » پایداری « ،» سکونت « تبیین مفهوم چارچوب نظری تحقیق و بررسی دیدگاههای مختلف پیرامون این موضوع،اصلی ترین عامل در امنیت که حس تعلق به مکان سکونت می باشد ازطریق 157 پرسشنامه ای که توسط ساکنین مجتمع مسکونی نسترن واقع در شهر اردبیل پرشده، بااستفاده از نرم افزار spssموردتحلیل قرار گرفته است، نتایج نشان میدهد که رابطه مستقیمی بین بین حس تعلق به مکان و امنیت در محیطهای مسکونی وجود دارد، به عبارت دیگر هرچه افراد نسبت به مکان سکونت خود حس تعلق ودلبستگی بیشتری داشته باشند، نظارت خود را بر فضا افزایش داده در نتیجه مکانی برای انجام کارهای مجرمانه باقی نمی ماند و باعث بالا رفتن امنیت در محل سکونتشان خواهد شد. بر این اساس توجه بهمولفه های کالبدی نظیر ارتفاع ساختمان، نماهای طراحی شده ودارای هویت ونشانه، مولفه های محیطی نظیر دید به فضاهای عمومی، پرهیز از فعالیتهای فردی بدون نظارت محیطی ومولفه هایاجتماعی نظیر تعاملات و پیوندهای اجتماعی از مهمترین عوامل در ایجاد امنیت می باشند.

توسعه پایدار، پایداری اجتماعی، سکونت، امنیت، حس تعلق