محمد سیروس آذر - مربی گروه مهندسی شیمی، دانشگاه محقق اردبیلی، دانشکده فنی و مهندسی،
مرتضی یاری - استادیار گروه مهندسی مکانیک مربی گروه مهندسی شیمی، دانشگاه محقق ارد

امروزه، نانوکامپوزیت های پلیمر – خاک رس در مقایسه با پلیمر های مشابه خالص و کامپویت های متداول، به دلیل داشتن خواص مکانیکی، فیزیکی وشیمیایی مطلوب تر، کاربرد وسیعی در زمینه های مختلف صنعتی و تحقیقاتی دارند. بهبود ویژگی های نانوکامپوزیت ها در مقایسه با پلیمرهای خالص (به ویژه خواص مکانیکی) از دیدگاه های مختلف حائز اهمیت است. از دیدگاه زیست محیطی، نانوکامپوزیت ها به دلیل داشتن خواص مکانیکی مطلوب تر نسبت به مواد پلیمری مشابه خالص، دارای طول عمر و زمان مصرف بلند مدت تر بوده و لذا معضل ضایعات، و دور ریز آنها و به تبع آن مشکلات زیست محیطی مرتبط با آنها نیز کاهش می یابد. از این رو در این پژوهش نانوکامپوزیت های پلیمر – خاک رس بر پایه پلی پروپلین – به عنوان یکی از پلیمرهای پر مصرف در صنایعت خودرو سازی و بسته بندی – برای مصرف در موارد علمی با طول عمر بیشتر در مقایسه با پلی پروپیلن خالص تهیه گردید و برخی خواص ساختاری و مکانیکی آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون خواص مکانیکی نشان داد ه نانو کامپوزیت های تهیه شده دارای مدول و استحکام کششی بالاتر و زادیاد طول در پارگی پایین تر نسبت به پلی پروپلین خالص هستند. در مجموع، نتایج حاصل بیانگر بهبود قابل ملاحظه خواص مکانیکی نانو کامپوزیت های پلی پروپلین – خاک رس در مقایسه با پلی پروپلین خالص است. انتظار می رود که نانو کامپوزیت های مذکور در صورت جایگزینی با پلی پروپلین در موارد عملی، دارای طول عمر و زمان مصرف طولانی تر و مشکلات زیست محیطی کمتر باشند.

نانو کامپوزیت ، محیط زیست ، پلی پروپلین ، مونت موریلونیت ، خواص مکانیکی