بهنوش عامیر - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسدآباد، گروه معماری، اسدآباد، ایران
افسانه مدرسی رفعت - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان ، گروه معماری، همدان

با روالی که بشر در پیش گرفته است ، در دراز مدت طراحی پایداریک گزینه نیست یک اجبار است زیرا ما به نابود کردن منابع ،آب و خاکمان پرداخته ایم ؛ زمین را آلوده ساخته ایم و آینده و نتایجفاجعه آمیز این روند را نادیده گرفته ایم .بر همین اساس یکی ازمباحث اخیر مطرح در معماری ،پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است . اصطلاح معماری پایدار یا معماری محیط زیستی به معماری حساس به مسایل پیچیده همزیستی طبیعت ،انسان و مصنوعات اطلاق می شود . امروز هدف معماری محیط زیستی ایجاد تعادلی پایدار وسازمان یافته بین طبیعت ،موجودات زنده و محیط مصنوعاست . بر اساس طرح OECD ، بناهای پایدار بناهایی تلقی می شوند که کمترین تاثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده )مصنوع( و طبیعی مجاور ،ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خودداشته باشند. لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی. معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقعپیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند . در نتجه ساختمان جزیی کوچک از طبیعت پیرامونی خواهد بود. در این نوع معماری هربنایی بر اساس زمینه هایفرهنگی ،اجتمایی ،تاریخی و کالبدی ،اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیطزیست خواهد بود . این پژوهش بر آن است که زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی کند. این پزوهش با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها ، مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد

معماری پایدار ،پایداری ، محیط زیست ،زمینه گرایی ،طراحی ، بستر ، متن، زمینه، طبیعت