کبری چوپان خورشیدآبادی - کارشناس ارشدجامعه شناسی تهران

نتیجه حاکمیت اتومبیل در شهر و به دنبال آن کم رنگ شدن نقش حضور عابر پیاده در فضاهای شهری، ساختن شهری با خصوصیات انسانی پایین است. در این شهرها فضاها فاقد حس هویت و صمیمیت هستند و انسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل میشود. در طول دهه- های اخیر چنین نظام شهرسازی به شدت مورد انتقاد صاحبنظران مسائل شهری بوده است. در این راستا، از راهکارهایی که برای طرح شهر مطلوب شهروندان در برابر اوضاع نابسامان شهرسازی مدرن ارائه شده، میتوان به پیاده راهسازی به عنوان یکی از وجوه حمل و نقل پایدار شهری اشاره نمود. این راهکار به ویژه برای حفظ و احیای مرکز شهرهای بزرگ ارائه شده است. شهر تهران نیز به عنوان یکی از کلانشهرهای دنیا در سا لهای اخیر، با مواجه شدن با معضلاتی در مرکز شهر تهران مانند آشفتگی کالبدی و بصری، ازدحام و ترافیک، انواع آلودگی و خروج ساکنان اصیل محلههای مرکز شهر،توجه به سیاست پیاده محوری را در دستور کار خویش قرار داده است. یکی از این پروژه ها، پیاده راه هفده شهریور حد فاصل میدان شهدا تا میدان امام حسین(ع) است. سوال اینجاست که این پیاده راه چقدر توانسته به اهداف توسعه پایدار شهری دست یابد؟ مقاله حاضر با بیان نقش پیاده راهها به عنوان فضای شهری پایدار تلاش کرده تا با مشاهده، حضور فعال در آن و مصاحبه بتواند پیادهراه هفده شهریور را از منظر سه گروه درگیر در این پروژه یعنی برنامهریزان و مدیران شهری، ساکنان و کاسبکاران مجاور محور و رهگذران میزان دستیابی به اهداف توسعه پایدار را بررسی نماید. در پایان پیشنهاداتی جهت بهبود وضعیت این پیادهراه ارائه میگردد تا امکان حضور هرچه بیشتر مردم درفضاهای شهری، فزایش تعاملات اجتماعی ، و ارتقاءسرزندگی و پویایی شهر فراهم گردد

توسعه پایدار ، پیاده راه ، تهران ، پیاده راه هفده شهریور