قاسم علیزاده - استادیار دانشکده مهندسی برق، دانشگاه تبریز
محمدتقی وکیل باغمیشه - استادیار دانشکده مهندسی برق، دانشگاه تبریز
مهدی میرزائی - دانشجوی دکتری مهندسی مکانیک دانشگاه تبریز
رضا حسن نژاد - استادیار دانشکده مهندسی برق، دانشگاه تبریز

در اثر ناهمواری‌های جاده، خودرو در معرض شتاب‌های قائمی قرار دارد که سبب ناراحتی و خستگی سرنشینان می‌شود. با محدود کردن این شتاب‌ها می‌توان راحتی سفر خودرو را بهبود داد. در این مقاله ابتدا به منظور ارزیابی میزان راحتی سفر یک خودرو، مقادیر شتاب‌های قائم وارده به سرنشین در فرکانس‌های مختلف با استفاده از چگالی‌ طیفی (PSD) مربوط به تحریکات اتفاقی یک جادة واقعی محاسبه شده و با مقادیر مرزی مطلوب که توسط استاندارد ISO2631 تعیین شده مورد مقایسه قرار گرفته‌اند. سپس برای حداقل کردن اختلاف ناشی از این مقایسه، پارامترهای سیستم تعلیق (ضرایب فنرها و کمک فنرها) به صورت بهینه تعیین شده‌اند. با منظور کردن محدودیت‌های فیزیکی مسأله، از یک الگوریتم ژنتیک (GA) برای تعیین پارامترهای بهینه استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان دهنده کاهش شتابهای قائم و بهبود رفتار دینامیکی خودرو از نظر راحتی سفر می باشد.

بهینه‌سازی, سیستم تعلیق خودرو, الگوریتم ژنتیک, تحریکات اتفاقی جاده