بلقیس روشن - استادیار گروه زبانشناسی دانشگاه پیام نور
نرجس بانو صبوری - استادیار گروه زبانشناسی دانشگاه پیام نور

گویش گلیکی یکی از گویش های ایرانی نو است که در بخش وسیعی از گیلان وبخش هایی از مازندران رواج دارد. از دیدگاه زبانشناختی، این گویش به گروه گویش های شمال غربی ایران تعلق دارد. گویش گیلکی همانند بسیاری دیگر از گویش های ایرانی در خطر زوالتدریجی است. از این رو، ضبط و جمع آوری داده های این گویش به همراه بررسی و توصیف دقیق آن در چارچوب شیوه های علمی می تواند در حفظ این گویش و شناخت آن بسیار راهگشا باشد.در این جستار، چند فعل گیلکی مختصرا از دیدگاه ریشه شناختی بررسی شده اند. این فعل ها عبارت اند ازdəšādən/انداختن رو انداز روی کسیdətowəstən/تابیدنdəvārəstən/عبور کردن،طی کردنdōjēn/دست چین کردنfəturanēn/ هل دادن fuvōn/ریختنgəntən/انداختنjumuxtən/به ستوه آوردن mōnəstən/ مانستنvalištən/ لیسیدن وvirisan/برخاستن

ریشه شناسی، گویش گیلکی، فعل، ماده ماضی، ماده مضارع