هادی کریمی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران
محمد سرایی - مدیر گروه کنترل و تدوین برنامه سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای
اصغر پاشازاده - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه خوارزمی

یکی از راهبردهایی که اخیرا در اغلب کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته، توسعه و گسترش گردشگری می باشد. در این زمینه سیاست های حمل و نقل نقش مهمی در مناطق مختلف به ویژه نواحی روستایی ایفا می کنند، در مناطقی که قابلیت دسترسی کمتری به سیستم حمل و نقل دارند، علیرغو برخورداری آنها از جذابیت ها و پتانسیل های طبیعی گردشگری انزوای جغرافیایی به نحو بارزی مشهود بوده و این محرومیت نه تنها به عنوان فقر تعریف می شود، بلکه بخشی از موانع سیاسی و ساختاری در دستیابی به فرصت های اقتصادی و معیشتی نیز محسوب می شود. بنابراین وجود و عدم وجود قابلیت دسترسی به سیستم حمل ونقل روستایی به عنوان یکی از شاخص های توسعه ی پایدار روستایی می تواند اثرات مختلفی بر میزان توسعه گردشگری در این مناطق داشته باشد. در این پژوهش با هدف بررسی اثر محور ارتباطی سنندج - دیواندره بر توسعه و بهبود وضعیت گردشگری روستاهای واقع در حاشیه این محور، بخشی از اطلاعات مورد نیاز از طریق روش اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده و بخش دیگر یه وسیله ی مطالعات میدانی و مراجعه به محدوده ی مورد مطالعه تهیه گردیده است و بدین منظور اقدام به تهیه پرسشنامه و جمع آوری اطلاعات از اهالی روستا و مسئولین این روستاها به صورت تصادفی و طبقه ای گردیده است. یه منظور تایید پایایی پرسشنامه ها نیز از آزمون آماری آلفای کرونباخ (Cronbach’s Alpha) استفاده شده و نهایتا با استفاده از آزمون های آماری SPSS، تی تست مستقل (Independent – Samples T – Test) و من ویتنی(Mann-Whitney) ، داده های جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بیانگر آن است که بین افزایش گردشگران ورودی به منطقه و توسعه گردشگری و فاصله از محور ارتباطی سنندج - دیواندره رابطه معکوسی برقرار است و از این لحاظ تفاوت معنی داری بین وضعیت توسعه گردشگری روستاهایی که در حاشیه ی این محور واقع شده اند با روستاهایی که در 10 کیلومتری این محور قرار گرفته اند، وجود دارد.

توسعه ی پایدار، گردشگری روستایی، حمل و نقل روستایی، محور ارتباطی سنندج - دیواندره