اکوتوریسم، مبانی و مفاهیم و تبیین آن در صنعت گردشگری ایران

توسعه ی گردشگری در جهان و اینکه در آینده ای نزدیک این پدیده جایگزین صنعت نفت و خودرو سازی در جهان خواهد شد، نگاهی ویژه را طلب می کند. در میان شاخه های مختلف گردشگری در جهان در سال های اخیر شاخه ای بیشترین رشد را داشته است که اکوتوریسم نام دارد. اکوتوریسم یا بوم گردی (طبیعت گردی)، شاخه ای از گردشگری است که در آن گردشگران برای دیدار از مناطق طبیعی غیرمسکونی و دست نخورده ی جهان سفر می کنند و به تماشای گیاهان، پرندگان، ماهی ها و دیگر جانوران می پردازند. با وجود آن که ایران از لحاظ میراث فرهنگی و تاریخی جزء 10 کشور برتر جهان و از نظر تنوع زیستی بین پنج کشور جهان قرار دارد، متاسفانه از نظر جذب تعداد گردشگر در رتبه های پایین جدول سازمان جهانی جهانگردی، جاخوش کرده است. جلوه های طبیعت ایران با دارا بودن عناصری از اروپا، آسیا و آفریقا در خود قابلیت و ویژگی های آن را دوچندان کرده است و تنوع اکوتوریسمی در ایران سبب شده است طبیعت ایران شرایط منحصر به فردی داشته باشد. بنابراین وجود جاذبه های متنوع طبیعی ایران و از طرف دیگر نیازی که انسان ها برای بازگشت به ریشه و اصل خود طبیعت دارند تا خود را از شهرنشینی و روزمرگی نجات دهند، سبب می شود تا نگاهی ویژه به توسعه اکوتوریسم داشته باشیم. لذا در این مطالعه به بررسی نقش و جایگاه اکوتوریسم در صنعت گردشگری ایران و جوامع محلی و تاثیر آن در توسعه ی پایدار و همچنین شناسایی اثرات بالقوه ی مثبت و منفی آن می پردازیم. در یک نگاه کلی درباره ی وضعیت اکوتوریسم در ایران می توان گفت، که هم اینکه نیاز به یک سری برنامه ریزی علمی و تدوین سیاست مدبرانه می باشد، که از آن طریق نه تنها می توان مناطق متروکه طبیعی را با آمایش صحیح مورد بهره برداری قرار داد، بلکه می توان آن ها را به گنجینه ی بی بدیلی از هویت مردم این سرزمین تبدیل نمود.

Keywords:

اکوتوریسم , صنعت گردشگری , اثرات بالقوه , جوامع محلی , توسعه ی پایدار