بررسی اقلیم شهر دامغان به منظور توسعه صنعت توریسم و گردشگری با استفاده از روش TCI

توریسم یک بخش اقتصادی حساس به آب و هوا به شمار می آید و در مواردی وابستگی به ویژگی های اقلیمی در مورد تقاضاهای توریسم هم منشاء پیدایش و هم عامل محدود کننده آن به شمار می رود. آب و هوا تاثیر شدیدی بر بخش تفریحات و توریسم دارد و در برخی مناطق بیانگر یک منبع طبیعی است که صنعت توریسم برمبنای آن پیش بینی می شود. در این پژوهش به منظور ارزیابی شرایط اقلیم آسایش از منظر گردشگری با استفاده از شاخص بیوکلیماتیک TCI و داده های اقلیمی ایستگاه سینوپتیک شهرستان دامغان، شرایط آسایش در تمام طول سال در این شهرستان تبیین گشته است. این شاخص به شکلی سیستماتیک شرایط اقلیمی را برای گردشگری با استفاده از 7 پارامتر میانگین بارش ماهانه، میانگین دما، میانگین نم نسبی، بیشینه دما، کمینه نم نسبی، میانگین روزانه ساعات آفتابی و سرعت باد مورد ارزیابی قرار می دهد. با این وجود روش این پژوهش تحلیلی - توصیفی بوده و هدف از انجام آن بررسی کیفی شرایط اقلیمی شهر تاریخی صد دروازه(دامغان) از بعد آسایش و بیوکلیمایی و تعیین تقویم گردشگری شهرستان براساس شاخص TCI می باشد. بدین منظور ابتدا داده های همگن اقلیمی یک دوره آماری 15 ساله را برای این شهرستان گردآوری نموده و بعد از تجزیه و تحلیل و پردازش آن در محیط Excel و نیز تهیه یک باند اطلاعاتی شاخص TCI برای این شهرستان محاسبه و در نمودارها ترسیم شده است. براین اساس مشخص می گردد که ماه های فروردین، اردیبهشت و خرداد در شهر دامغان دارای درجه عالی به منظور گردشگری می باشند. همچنین ماه های تیر، مرداد، شهریور دارای رتبه خیلی خوب تا خوب بوده و در دو ماه مربوط به پاییز در شهر دامغان شاخص اقلیم گردشگری در حد خوب می باشد و در مهر ماه شرایط به حد ایده آل می رسد. در ماه های دی، بهمن و اسفند نیز شاخص اقلیم گردشگری د نیز شاخص اقلیم گردشگری در حد خوب تا قابل قبول می باشد. لذا با توجه به شرایط جوی منطقه و اقلیم قرار گرفته در آن می توان نتیجه گرفت که ماه های فروردین، اردیبهشت و خرداد در فصل بهار بهترین شرایط را برای برنامه ریزی و جذب گردشگر در میان سایر ماه ها خواهند داشت.

Keywords:

دامغان , شاخص TCI , گردشگری , توریسم , آب و هوا