حسین رضایی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی بررسی مسائل اجتماعی ایران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
الهام حاتم زاده عربی - کارشناس ارشد علوم تربیتی
حدیثه رمضانی فر - کارشناس ارشد جامعه شناسی
سعید خوشبخت - کارشناس ارشد علوم ارتباطات اجتماعی

موضوع اصلی مقاله حاضر بررسی جامعه شناسی نقش صنعت گردشگری در ارائه الگوی توسعه پایدار روستایی می باشد. در این مقاله، چارچوب نظری توسعه پایدار روستایی مورد استفاده قرار گرفته است. روش پژوهش در این مقاله از نوع اسنادی (مروری) می باشد. گردشگری روستایی با ایجاد اشتغال، افزایش سطوح درآمد، متنوع سازی فعالیت های اقتصادی، افزایش سطح آگاهی های فرهنگی و اجتماعی، و ایجاد روابط اجتماعی گسترده بین جامعه میزبان و میهمان به حفاظت از میراث فرهنگی و محیط زیست طبیعی کمک کرده و با جلوگیری از مهاجرت بی رویه و خارج از قاعده و نیز بهینه سازی بهره برداری از زمین، به توسعه پایدار روستایی کمک می کند. توسعه صنعت گردشگری در نواحی روستایی از یک سو می تواند نقش بسیار مهمی در متنوع سازی اقتصاد جوامع روستایی داشته و بستر و زمینه ساز توسعه پایدار روستایی باشد و از طرف دیگر وسیله ای برای تحریک رشد و پویایی اقتصاد ملی از طریق غلبه بر انگاره های توسعه نیافتگی و نیز بهبود استانداردهای زندگی مردم محلی در منطقه به حساب آید، در هر صورت اگر گردشگری روستایی بتواند کلیه نقشه های محوله را به خوبی ایفا نماید می تواند خالق یا محرک فرآیند توسعه یافتگی برای حصول به توسعه پایدار در نواحی روستایی، و نیز پایداری جوامع محلی در کلیه زیرشاخه های اقتصادی، اجتماعی فرهنگی و همچنین خود صنعت گردشگری باشد.

صنعت گردشگری، جامعه شناسی گردشگری، گردشگری روستایی، توسعه پایدار روستایی