نیلا داوری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی گرایش محیط زیست دانشگاه اصفهان
مهرداد فرهادیان - استادیار گروه مهندسی شیمی و رئیس پژوهشکده محیط زیست دانشگاه اصفهان

این مقاله درباره بکارگیری بیوراکتورهای غشایی در تصفیه فاضلاب های صنعتی است که عملکرد و محدودیتهای سیستم را از دید کلی پوشش میدهد. متوسط راندمان حذف آلاینده ها از جمله اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، اکسیژن مورد نیاز بیوشیمیایی، چربیها و روغنها در تصفیه خانه های فاضلاب صنایع نساجی و صنایع غذایی توسط بیوراکتورغشایی در شرایط مختلف براساس نوع و مشخصات فاضلاب و پارامترهای کنترل عملیاتی، بین 80 تا 90 درصد است. فاکتورهای موثر در عمکرد بیوراکتورهای غشایی شامل زمان ماند هیدرولیکی، زمان ماند سلولی، جامدات معلق در مایع مخلوط، فلاکس، نسبت غذا به میکروارگانیسم، فشار گذرنده از غشاء و رسوب گذاری بر روی غشاء می باشند. گستره بهینه برای هر پارامتر باتوجه به کمیت و کیفیت فاضلاب صنعتی تولیدی شامل 1 تا 10 روز برای زمان ماند هیدرولیکی، 15 تا 50 روز برای زمان ماند سلولی، 4000 تا 17000 میلی گرم برلیتر برای جامدات معلق در مایع مخلوط و 2 تا 22 لیتر بر مترمربع درساعت برای فلاکس جریان خروجی میباشد.

بازیافت آب، بیوراکتورغشایی، تصفیه فاضلاب، محیط زیست