معمومه فنایی - دانشجوی کارشناسی ارشد زمین شناسی زیست محیطی، دانشگاه فردوسی مشهد
خسرو ابراهیمی نصرآبادی - دانشیار دانشگاه فردوسی مشهد،
حمید امیری اسفندقه - کارشناس ارشد محیط زیستپژوهش سرای ابوالقاسم فردوسی چناران

آلودگی آب با فلزات سنگین به یک نگرانی اساسی تبدیل شده است. نیکل از جمله این فلزات است که موجب آسیب پوستی، صدمات کبد و بیماری های کلیوی می شود. در این تحقیق به بررسی کارایی منیزیا MgO به عنوان جاذب، برای حذف نیکل از آب پرداخته شده است. منیزیا به کار رفته در اثر تجزیه حرارتی و در دمای C 550 به مدت 2 ساعت از منیزیت 3 MgCO خام تهیه شده است. آزمایشات جذب به روش منقطع (Batch) و در شرایط آزمایشگاهی با تاکید بر پارامترهای PH زمان تماس، غلظت اولیه نیکل و مقدار جاذب بر راندمان جذب انجام گرفت. نتایج نشان داد که جذب نیکل متاثر از پارامترهای فوق بوده، به طوریکه با افزایش pH، زمان تماس و غلظت جاذب مقدار جذب افزایش یافته ولی با افزایش مقدار نیکل اولیه، جذب کاهش یافته است. بنابراین تحت شرایط بهینه (PH=5 زمان تماس 45 دقیقه، غلظت جاذب 0/5 گرم و غلظت نیکل 50 میلی گرم بر لیتر ) مقدار جذب نیکل به 99/86 رسیده است. با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه می توان اظهار کرد که روش جذب سطحی با منیزیا یک روش کارآمد و قابل اطمینان برای حذف نیکل از محلول های آبی است.

جذب، نیکل، منیزیا، محلول های آبی