مریم شفیعی شهرکی - کارشناس گروه زیست فناوری جهاد دانشگاهی صنعتی اصفهان
هومن سراج

کشورها و ملت ها وظیفه دارند و می توانند برای ادامه حیات انسانی خود و بالندگی آن و تکامل معنوی خویش و رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی خود. محیط زیست فرهنگی خود را مهندسی و مدیریت کنند. عناصر و مولفه های حیات بخش آن را تقویت نمایند و از نفوذ و ورود عناصر آلاینده و مخرب محیط های زیست فرهنگی دیگر ممانعت نمایند. هم اکنون نیز در دهه ای قرار داریم که از سوی سازمان ملل متحد به عنوان دهه آموزش برای محیط زیست و توسعه پایدار نامگذاری شده است. در این راستا و نظر به تصریح اصل مترقی پنجاهم قانون اساسی کشور در حفاظت از محیط زیست به عنوان یک وظیفه عمومی که همگانی بودن آن را در ضمیر خود نهفته دارد و نیز با توجه به این که آموزش یکی از مؤثرترین مؤلفه های تأثیر گذار بر توسعه پایدار هر کشور است، انجام اقداماتی وسیع، همه جانبه مستمر و فراگیر در جهت افزایش آگاهی های زیست محیطی جامعه امری ضروری می نماید. بدیهی است آموزشها و فرهنگسازی زیست محیطی زمانی به تحکیم اخلاق زیست محیطی در جامعه منجر می گردد که بر پایه تحقیقات و پژوهش کافی بنا شده باشد و از آن طریق برنامه ها و فعالیتهای در حال اجرا براساس اصول علمی و روشهای اثر بخش دنبال گردد.

فرهنگ، آموزش، محیط زیست و منابع طبیعی