کریستینه ابراهمیان - دانشگاه آزاد اسلامی واحد هریس، دانشکده معماری، هریس، ایران.

تحقیقات و اختراعات و بهرهگیری از انرژیهای مختلف,ازاساسیترین ومهمترین گامهای پیشرفت جوامع بوده است.حاکم شدن تفکر مدرن و مدرن گرائی در زندگی و معماری باعث بی توجهی و نادیده گرفتن معماری بومی و سنتی جوامع مختلف که قرن ها در هماهنگی کامل با طبیعت به روند تحول و تکامل خود ادامه میدادند شده است. هماهنگی معماری های بومی با طبیعت یکی از ویژگی های برجسته معماری های بومی ایران استکه این هماهنگی را می توان در فرم بنا، نوع مصالح و عناصر معماری به کار رفته در بنا مشاهده نمود و از طرفی شاهد این موضوع نیز می باشیم که با در نظر گرفتن عوامل اقلیمی مصرف انرژی در معماری بومی نیز کاهش یافته است. از طرفی نیز بهره گیری از انرژی های نو باعث صرفه جویی در مصرف انرژی و مصالح و بهینه سازی آن، حفاظت از منابع طبیعی و ساختمانی، افزایش آسایشو رضایت مصرف کننده از بنا، عدم تخریب محیط زیست و مداخل در محیط زیست با استفاده از انرژی های نو در بخش های مختلف، خلق محیط ها و فضاهایی که امنیت، سلامت و آسایش فیزیکی، صحت روانی و بهره وری ساکنان خود را تداوم می بخشد می شود. با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژیهای پایدار و کاهش مستمر ذخیره انرژیهای تجدیدناپذیر همچنین وجود منابع مناسب انرژیهایپایدار)خورشید, آب, باد, بیوگاز و ...( در کشور ما معماران میتوانند با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری بومی ایران که بهشیوههایمناسبی از انرژیهای پایدار در طراحی معماری بهره گرفتهاند و نیز با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و متناسب با محیط زیست به وجود آورند که کمترین تاثیر منفی را روی محیط زیست با کمترین اتلاف منابع داشته باشد

معماری بومی؛ انرژی نو؛ اقلیم؛ محیط زیست