هیمن قادری - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، دانشکده هنر و معماری، شبستر، ایران.

فضاهای زیستی انسان، هم آنها که از آغاز تلاش انسان برای سکونت خلق شدند و هم آنانی که در مقیاسی از زمان خانه نام گرفتند، همواره و به واسطه تأثیری که از کاربرانش پذیرفته است، دستخوش تغییر گشته است؛ یا راه خود را به سوی پیشرفت و تعالی پیمودهاند، یا در بدترین شرایط راکد و تغییرناپذیر گشتهاند. آن همان پویایی معماری است و این همان آفت روزمره گی! در این مقاله سعی شده است با ارائه نتایجی از یک مطالعه، سیر رسیدنانسان ایرانی از مطبخ به آشپزخانه ، به عنوان بخشی مهم از خانه ایرانی در طول تاریخ را مورد کنکاش قرار دهیم. چه آنکه میدانیم همواره تمامیرویدادهای زندگی در یک فضای سکونتگاهی یا به عبارتی خانه، در محدوده اجاق یا فضای طبخ غذا پدید میآمد. در واقع این فضا میتوانست پایه و اساس تعریف مکان سکونتی و ترکیبهای مختلف معماری آن باشد. در این راستا، نه تنها مولفههای معنایی فضا، که ساختار کالبدی کارکردی آن مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین به تأثیر جهانی شدن بر فرهنگها و عادات غذا خوردن، و باز خورد آن در خانههای ایرانی پرداختهایم.

فضا؛ مسکن؛ آشپزخانه؛ اندازه؛ سازمان فضایی