پریا عطارد - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد جلفا

کودکان سرمایه های ارزشمند و سازنده آینده جامعه هستند.آموزش و پرورش در دوره کودکی که زمان شکل گیری شخصیت و ایجاد عادات مختلف وپیشگیری از بروز مشکلات است، آینده فرد و جامعه را بنا می نهد و مسیر حرکت مملکت را مشخص می سازد. توجه به مسائل و مشکلات کودکان باعث پیشرفت و ترقی جامعه می شود و غفلت در رفع مشکلات آنان، خسارات جبران ناپذیری به بار می آورد.از این رو، سرمایه گذاری و برنامه ریزی در آموزش و پرورش ابتدایی، از حساس ترین و مهمترین وظایف دست اندرکاران و مسئولان جامعه است و باید از اولویت ویژه ای برخوردار باشد. این مقاله به بررسی مفاهیم و تعاریف مربوط به شناسایی کودکان،ویژگی های رفتاری و شخصیتی کودکان و تاثیر آن در معماری مربوط به آنها می پردازد. معماری به عنوان رشته ای که کیفیت فضایی و محیط را برای ما تعریف می کند قادر است با برخورداری صحیح با موضوع و با در نظر گرفتن شرایط استفاده کنندگان به ایده ای صحیح دست یابد و آن را در قالب طراحی مناسب اجرا کند. بنابراین برای دستیابی به این هدف ، معمار باید از سویی کودک و فضا و خواستهای او را درک کند و نیازها و مشکلات او راشناخته و روشهای برطرف کردن آنها را بیابد و از سوی دیگر باید به محیطی که کودک امروز در آن به سر می برد آشنا باشد و آن را به خوبی درک کند. برای تحقق این امر، معماران باید بر سرعت خود بیفزایند تا بتوانند به پای متخصصین تعلیم و تربیت ، جامعه شناسان ، پزشکان و روان شناسان که کم و بیش دنیای کودکی را بطور کامل شناخته اند، برسند

کودک، معماری، روانشناسی، فضا، ادراک